تا عشق از آن ما شد بخت از از اهلی شیرازی غزل 649
1. تا عشق از آن ما شد بخت از جهان بر افتاد
تا ملک حسن از او شد مهر از میان بر افتاد
صید دست آموزم و قدرم نمیدانی از اهلی شیرازی غزل 650
1. صید دست آموزم و قدرم نمیدانی چه سود
میزنی سنگم چه بگریزم پشیمانی چه سود
غم و فرح بمن می پرست میگذرد از اهلی شیرازی غزل 651
1. غم و فرح بمن می پرست میگذرد
که در دو صاف جهان هر چه هست می گذرد
کس از فراغ تو عیش و فراغ از اهلی شیرازی غزل 652
1. کس از فراغ تو عیش و فراغ را چکند
می طرب چه خورد گشت باغ را چکند
نیشکر قامت من آنکه دل من از اهلی شیرازی غزل 653
1. نیشکر قامت من آنکه دل من دارد
سبز تلخی است که شیرینی ازو می بارد
گویند که با غیری وین گرچه از اهلی شیرازی غزل 654
1. گویند که با غیری وین گرچه یقین باشد
میدانم و میگویم شاید نه چنین باشد
مرا صد خار از آن نوگل اگر از اهلی شیرازی غزل 655
1. مرا صد خار از آن نوگل اگر در دل درون آید
اگر خاری رود بیرون ز چشم من برون آید
با همه شاد و ملول از من بیچاره از اهلی شیرازی غزل 656
1. با همه شاد و ملول از من بیچاره شود
بیم آنست کزین غصه دلم پاره شود
هرکه مفلس گشت رسوای خلایق از اهلی شیرازی غزل 657
1. هرکه مفلس گشت رسوای خلایق می‌شود
آه از آن رسوایی دیگر که عاشق می‌شود
اگر از غم تو صد جان به یکی از اهلی شیرازی غزل 658
1. اگر از غم تو صد جان به یکی نفس برآید
نفسی نه از دهانت بمراد کس برآید