با جان چو شد سرشته غم عشق از اهلی شیرازی غزل 593
1. با جان چو شد سرشته غم عشق چون رود
جان را برون کنم مگر این غم برون رود
بهر خونریز من از خواب صبوی از اهلی شیرازی غزل 594
1. بهر خونریز من از خواب صبوی یار شد
ساقیا می ده که بخت خفته ام بیدار شد
شانه می‌خواهم که دم زان از اهلی شیرازی غزل 595
1. شانه می‌خواهم که دم زان کاکل پُرخم زند
پر زبان تیزست ترسم عالمی بر هم زند
عیب دلم کند آن کز دل خبر از اهلی شیرازی غزل 596
1. عیب دلم کند آن کز دل خبر ندارد
یا درد دل نداند یا دل مگر ندارد
عاشق چو مرغ بسمل پروای از اهلی شیرازی غزل 597
1. عاشق چو مرغ بسمل پروای سر ندارد
در خون خویش رقصد وز سر خبر ندارد
تا یوسفش چاکی چو گل در جیب از اهلی شیرازی غزل 598
1. تا یوسفش چاکی چو گل در جیب پیراهن نشد
از نکهت پیراهنش چشم پدر روشن نشد
هر که فکر از برق آه عاشق از اهلی شیرازی غزل 599
1. هر که فکر از برق آه عاشق مسکین کند
تکیه کی بر بیستون چون صورت شیرین کند
خوش روزگار وصل که ما را از اهلی شیرازی غزل 600
1. خوش روزگار وصل که ما را دویی نبود
تا روزگار بود بدین نیکویی نبود
خون شد جگر از خنده که آن از اهلی شیرازی غزل 601
1. خون شد جگر از خنده که آن رشک ملک زد
تا چند توان بر جگر ریش نمک زد