غزلیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 خلق از سگت نه از بد دشمن فغان کنند دشمن چه سگ بود گله از دوستان کنند

2 ز نار عشق رشته جان شد مرا چو شمع بر خود نبسته ام که مرا منع از آن کنند

3 دانم یقین نه مستی و از عشوه آندو چشم ترسم که با یقین خودم بد گمان کنند

4 خوبان بروی ما نگشایند در مگر روزی که نوبهار جوانی خزان کنند

1 خوبان همه محبوب دل و آفت جانند هرچند که من وصف کنم بهتر از آنند

2 در عبد تو شیرین دهن آن طفل نزاید کش چاشنی شهد محبت بچشانند

3 تیر تو نشان مردمک دیده ما کرد صاحب نظران در همه عالم به نشانند

4 خون گریه کند هرکه شود واقف حالم پس حال من خسته همان به که ندانند

1 خرم دلی که ره بسر کار خویش برد گوی مراد تا بتوانست پیش برد

2 قارون چه کرد با همه گنج زری که داشت نادان مشقت از همه یکباره بیش برد

3 از صد یکی بمشرب مقصود برد راه وان ره که برد با همه آیین و کیش برد

4 آنکس حکیم بود که دانسته وا گذاشت نوش جهان بمردم و خود زخم نیش برد

1 چشم ز گریه خانه مردم پر آب کرد طوفان اشک من همه عالم خراب کرد

2 گفتی لب مراست بدلها حق نمک حقا که این نمک جگر من کباب کرد

3 ز امید می ز لعل تو مردیم در خمار با ما شراب لعل تو کار سراب کرد

4 وصلت نصیب مردم بیدار شد ز بخت مارا بعشوه نرگس مستت بخواب کرد

1 چو خستگان ز درد دل گشاد می‌یابند ز نامرادی از این در مراد می‌یابند

2 ز باغ روی تو عشاق گل کجا چینند همین بس است که بویی ز باد می‌یابند

3 ببین به گوشه چشمی که کشتگان غمت بدین قدر دل خود از تو شاد می‌یابند

4 بتان شهر به بازار حُسنت ای یوسف متاع خوبی خود را کساد می‌یابند

1 سوز حدیث شمع زبان را خبر نکرد حرف سر زبان بدل کی اثر نکرد

2 غوغای رستخیز برآید ز عاشقان آن مست نازنین چه سر از خواب بر نکرد

3 طوبی که سرفرازی باغ بهشت یافت هرگز ز شرم قامت او سربدر نکرد

4 کردم طمع بجرعه جامش قضا نهشت آه از قضا که رحم بما آنقدر نکرد

1 لعلت بخنده هرچه دلم از تو خواست کرد صد وعده دروغ بیک خنده راست کرد

2 مقصود ما هلک شدن بود غایتش عشق تو آنچه غایت مقصود ماست کرد

3 برقی ز آفتاب رخت درچمن فتاد بازار گل چو خرمن مه روبکاست کرد

4 دیدی که چشم مست تو چون خواست قتل ما نگذاشت جای آشتی و هرچه خواست کرد