غزلیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 سرمه ره دردیده زان دارد که خاک پای اوست هرکه را باشد ادب درچشم مردم جای اوست

2 شاخ گل را با چنان حسنی که از گل حاصل است داغ حسرت بر دلش از قامت رعنای اوست

3 زان گنهکاری که با قدش بدعوی سروخاست سایه بر خاک خجالت دایم از بالای اوست

4 آن بهشت حسن کز خوبی قیامت میکند چون توان گفتن که در عالم کسی همتای اوست

1 بی داغ عشق یکرگ من چون چراغ نیست داغی نهاده ام که دگر جای داغ نیست

2 آشفته دل ز زلف توام با بنفشه گوی تا ناز کم کند که مرا آن دماغ نیست

3 امروز با وجود تو یوسف بود عدم در پیش آفتاب مجال چراغ نیست

4 ای بیخبر ز گریه تلخم بمن مخند کاین چاشنی زهر ترا در ایاغ نیست

1 ای لعبتی که مثل تو کس در زمانه نیست خوشتر ز صورت تو درین کارخانه نیست

2 از زخم تیرتست مرا استخوان سفید مت کشته توایم و ازین به نشانه نیست

3 شیرین حکایتی است که هر چند کوهکن جان میکند حکایت او جز فسانه نیست

4 هرچند پا برهنه روم در رکاب تو هیچم نوازشی بسر تازیانه نیست

1 در زیر زلف روی تو چون گل شکفته است گل بین که زیر سایه سنبل شکفته است

2 مشکل که از رخ تو کسی را گل مراد در باغ آرزو بتخیل شکفته است

3 بس نیست داغهای توام بر جگر که باز هر روز از زمانه صدم گل شکفته است

4 ظلم است چشم مردم بیدرد بر گلی کان گل ز آب دیده بلبل شکفته است

1 زاهد بره کعبه رود کاین ره دین است خوش میرود اما ره مقصود نه این است

2 تا بود دل خسته غمی بود ز عشقت هر چند که دیدیم همین بود و همین است

3 جان دادن و کام از لب معشوق گرفتن این رسم حریفی است محبت نه چنین است

4 امروز که عشق تو بعالم زده آتش آسوده حریفی است که در زیر زمین است

1 ای که می‌پرسی که با دل هم‌سخن در خانه کیست طوطی حیران چه می‌داند که در آیینه کیست

2 مار گنج عشق یار از عقل ما کی دم زند غیر محرم آگه از نقد دل گنجینه کیست

3 کی زند بر سینه سنگ از دست دل دیوانه وار هر که دریابد که با دل همنشین در سینه کیست

4 من نمیگویم که بود از باده شب مست و خراب نرگست گوید که مست از باده دوشینه کیست

1 عندلیب از حسن گل افروختن داند که چیست هرکه با شمعی در افتد سوختن داند که چیست

2 او که صبر آموزدم روزی اگر عاشق شود تلخی عاشق بصبر آموختن داند که چیست

3 هرکه همچون غنچه بشکافد دل پر حسرتش از تو حسرت در درون اندوختن داند که چیست

4 پیر کنعانی که چشم از روی یوسف دوخته است دیده از روی جوانان دوختن دارند که چیست

1 خوشا کسی که به کوی تو بخت همدم اوست سفال درد سگان تو ساغر جم اوست

2 دلم که در خم چوگان زلف تست چو گوی شکسته شد همه عمر و هنوز در خم اوست

3 به مرگ مدعی از درد، دل بسوخت مرا هنوز خانه بختم سیه به ماتم اوست

4 دلا تو چند چو پروانه لافی از آتش ترا چه طاقت یک شعله ز آتش غم اوست

1 با یکدم وصلت غم عالم نتوان گفت صد ساله سخن باتو بیکدم نتوان گفت

2 ما وصل نجوییم و غم هجر تو خواهیم وز نازکی خوی تو این هم نتوان گفت

3 با زخم تو خاموشم و زخمی دگرست این کاحوال دل ریش بمرهم نتوان گفت

4 بسیار دهان تو کم از ذره بود لیک در روی نکویان سخن کم نتوان گفت