غزلیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 هر جا که بنگری رخ او در تجلی است مجنون اگر شوی همه آفاق لیلی است

2 دور از توام بصورت و در معنیم قرین صورت تفاوتی نکند اصل معنی است

3 ما را که دل بطرفه غزالی گرفته انس مجنون صفت گریختن از خلق اولی است

4 گر سرو با تو لاف زد آزاده اش مخوان آزاده نیست هر که گرفتار دعوی است

1 کسی کش بوی آن گل در دماغ است ز گلزار بهشت او را فراغ است

2 مگر آن گل به بستان شد که لاله ز شرم عارضش در کنج باغ است

3 چرا روشن نباشد بزم مستان که شمع روی یار اینجا چراغ است

4 ز غم باز آن گل رعنا کرا کشت؟ که غرق خون دگر منقار زاغ است

1 عمرم همه با صوت نی و چنگ بسر رفت وز سیلی عشق آنهمه از گوش بدر رفت

2 من سوختم از عشق و ترا هیچ خبر نیست وز ناله من در همه آفاق خبر رفت

3 این سیل سرشک آخرم از ضعف چنان کرد کز دیده یکی قطره بصد خون جگر رفت

4 هش دار که بس مرغ جگر سوخته از آه افروخت چراغ گل و بر باد سحر رفت

1 به زهر چشم دهی جان و دل فرحناک است چه دلبری تو که زهر از کف تو تریاک است

2 چه شد که جامه یوسف شد از زلیخا چاک هنوز جان زلیخا ز دست او چاک است

3 مباش همدم هرخس کز او بود جان بخش حیات خضر کز آلایش جنان پاک است

4 فرشته محرم دل نیست دیوره چه سگ است چو گل مجال ندارد چه جای خاشاک است

1 عیب پری مکن که نهان از تو گشته است دیوی که عیب خود بشناسد فرشته است

2 از باغ بخت سبزه عیشش کجا دمد عاشق که غیر ملامت نکشته است

3 گر سر نهم بپای سگت عیب مکن تا حکم حق چه بر سر مردم نوشته است

4 ناصح مده ز عشق بتان توبه ام که چرخ خاک مرا ز عشق نکویان سرشته است

1 چون غنچه صد دل پاره شد لب ناگشودن مشکل است با این پریشان خاطری مجموع بودن مشکل است

2 از غمزه چشم خوشت نتوان که دل باز آور دل صید شاین چون شود بازش ربودن مشکل است

3 پیش شهیدان غمت من چون بگویم عاشقم در زمره اهل هنر خود را ستودن مشکل است

4 همسایه ام گوید که کس همسایه عاشق مباد بس کز فغانم خلق را شب‌ها غنودن مشکل است