آنچنانم ز فراقت که ندانم از اهلی شیرازی غزل 964
1. آنچنانم ز فراقت که ندانم چکنم
جان دهم یا بامید تو بمانم چکنم
1. آنچنانم ز فراقت که ندانم چکنم
جان دهم یا بامید تو بمانم چکنم
1. چون سایه گذر زان مه رخساره نداریم
و ز سوختگی طاقت نظاره نداریم
1. از بسکه شدم جامه دران نعره زنان هم
دست و دلم از کار شد و تاب و توان هم
1. ماییم که در دیر خرابات مقیمیم
دیرینه دیریم و ز رندان قدیمیم
1. من سوخته خال و خط سیمبرانم
پروانه شمع رخ زیبا پسرانم
1. نه چنان بگرد کویت من ناصبور گردم
که گر آستین فشانی چو غبار دور گردم
1. تاچند وصل روی تو ایمه طلب کنیم
روزی بدود دل ز فراق تو شب کنیم
1. چه شود گرت زمانی من دلفکار بینم
دل بیقرار یکدم زتو برقرار بینم
1. شبها چو سگان در طلبت در بدر افتم
چون روز شود سرنتهم بیخبر افتم
1. چون لاله جگر چاک شدم غرقه بخون هم
از داغ درون سوختم از زخم برون هم
1. آنم که دل بعالم پرغم نمیدهم
یکدم فراغ دل به دو عالم نمیدهم