کوروش نامه افسرالملوک عاملی

1 بنام خداوند کون و مکان خداوند روزی ده مهربان

2 خداییکه جان خرد آفرید بفرمان او شد جهانها پدید

3 وزان پس بنام محمد درود بآیین اسلام احمد درود

4 درود فراوان بر آن پاکزاد محمد رسول حجازی نژاد

1 دیو کس نخستین شه ماد بود وز او سربسر کشور آباد بود

2 بسی بود آن شاه باعدل وداد کریم و جوانمرد و نیکو نهاد

3 گزیدند او را بشاهنشهی نشاندند ویرا بگاه مهی

4 چو بر گاه شد شاه باعدل و داد کلاه بزرگی بسر بر نهاد

1 دیو کس چودریافت پایان خویش فرا خواند فرزانه پیش

2 چنین گفت کای پور فرخنده فر بجان گوش کن پند نغز پدر

3 بترس از خدا و ره داد پوی بمردانگی راه اجداد پوی

4 زمن بشنو ای پاک فرزند من بگوش خود آویزه کن پند من

1 چویک هفته بگذشت از مرگ شاه فره فرتیش شاه برشد بگاه

2 بشاهی بر او خواندند آفرین بگتند کای شاه با داد و دین

3 همه بندگانیم و تو شهریار که از شه دیو کس توئی یادگار

4 شه نو جوان چون بر آمد بتخت بفرمود کای مردم نیک بخت

1 بنی خود شاه آشوریان بجنگش همی بست آنکه میان

2 بجنگ شه ماد همت گماشت هزاران دلیری که آماده داشت

3 نبرد دلیران چو آغاز گشت بنی پال با بخت دمساز گشت

4 شه ماد مغلوب و منکوب شد سپاه شکسته در آشوب شد

1 چو یک هفته سوک پدر را بداشت بخونخواهی شاه همت گماشت

2 همی گفت با فر یزدان پاک بنی پال را افکنم روی خاک

3 باَتش بسوزم همه کشورش پراکنده سازم همه لشکرش

4 بی کشتنش بسته ام من کمر کنم کشورش جمله زیر و زبر

1 چو پوربنی پال یی چاره شد حصار اندرون در پی چاره شد

2 سر برج و بارو چو لشکر بدید ز پیروزی و بخت خود دل برید

3 بگفتا دگر، روز من شد تباه نه یار و نه یارو نه گنج و سپاه

4 شبانه یکی آتشی بر فروخت خود و خانواده همه پاک سوخت

1 یکی روز سر گرم پیکار و جنگ بشمشیر و گرز و بتیر و خدنگ

2 که ناگه برگرفت آفتاب سر جنکجویان بر آمد بخواب

3 همه دست از جنگ برداشتند چو خورشید را تیره گون یافتند

4 همه دست از جنگ برداشتند چو خورشید را تیره گون یافتند

1 پسر چون بر آمد بتخت پدر همان تاج شاهنشهی زد بسر

2 بزرگان ورا خواندند آفرین همه بوسه دادند روی زمین

3 بگفتند ما بندگان تو ایم بفرمان ورأیت سرافکنده ایم

4 شهنشاه بسیار بنواختشان بقدر هنر جایگه ساختشان

1 چو شب شد به خوابید در قصر خویش دلی شادمان داشت از عصر خویش

2 چنان دید در خواب آن شهریار که از دوش او سر بر آورده مار

3 دو مار سیه بر شد از دوش او سر خویش را کرده در گوش او

4 بگفتند : گوچیسث کبر و غرور چرا گشته ای از خداوند دور