افسرالملوک عاملی

بشمشیر و گرز و بتیر و خدنگ

سر جنکجویان بر آمد بخواب

چو خورشید را تیره گون یافتند

چو خورشید را تیره گون یافتند

گرفته است بر ما، گه کارزار

همه کار ماگشت اینک تمام

که هرگز نبینیم روی ظفر

تو گوئی که پیکار ناداشتی

نکردند در جنگ دیگر شتاب

سوی ماد ولیدی شدی رهسپر

شه ماد رنجور گشت و نزار

که بینم من آن نوجوان پور پاک

بدو گفت : فرزانه نور بصر

گشودم بسی کشور نامدار

که مرگ آید اینک همی در برم

همه کشورت را نگهدار باش

چو خواهی که بر تخت باشی تو شاه

بگفتا شد اینک زمانم بسر

نه ماد و نه لیدی وراکار شد

نماند بانسان بجز یک کفن

تو گوئی که پیوسته داری بفا

بماند دگر هیچ ناید بکار