رباعیات طنز در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 نیلوفر تازه داده بودی یارا شرمنده ز لطف خود نمودی ما را

2 گر شکوه ات از سپهر نیلی رنگ است خوش باش بکام تو کنم دنیا را

1 در باغ سحر نرگس تر دیده گشود با چشم تواش بنای هم چشمی بود

2 من نیز ز خشم دیده اش برکندم بستان و بزیر پای خود افکن زود

1 زان نرگس تازه کز بر یار آمد صد گونه ضیاء به چشم خون بار آمد

2 تو همچو بنفشه خفته من چون نرگس چشمم همه شب ز غصه بیدار آمد

1 ای غبغب تو برده گرو از نارنج پیش تو برند دستها همچو ترنج

2 نارنج فرستادمت اینک یعنی از بنده خطائی ار شود دیده، مرنج

1 چون تحفه کوی دوست نارنج بود از خجلت او به دل مرا رنج بود

2 گفتی که ز من مرنج هنگام بدی رنجی که رسد از تو مرا گنج بود

1 تا یاد ترنج غبغبت افتادم بهر تو ترنجی ای پریرخ دادم

2 بستان ز من این ترنج و یکبار دگر از بوس ترنج غبغبت کن شادم

1 چون داد ترنجم آن پری پیکر مست یک نکته پنهان به حقیقت پیوست

2 کاین بوده ترنجی که زلیخا در بزم بنهاد و زنان کارد کشیدند بدست

1 ای گل خجل از طراوت بستانت از چرخ گذشته نعره مستانت

2 از بهر تو لیمو بفرستم یعنی سیرابم کن ز لیموی بستانت

1 این لیموئی که تحفه انان شد شیرین و لطیف و تازه همچون جان شد

2 صفرائی عشق را به تجویز حکیم درمان هزار درد بیدرمان شد

1 ای دوست بنه شرح غم دلتنگی آغاز نما حکایت یکرنگی

2 از رنگ زمانه و ز نیرنگ خسان غصه چه خوری بنوش از این نارنگی