رباعیات طنز در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 ای آنکه باوج حسن تابنده مهی باروی سفید و گیسوان سیهی

2 بستان ز من این کلاه و بر سر بگذار تا خلق بدانند که صاحب کلهی

1 این تازه کله که داده دلبر ماست چون هدیه دست دوست شد، افسر ماست

2 بوسیدم و بر فرق سرش جا دادم تا خلق بدانند که تاج سر ماست

1 از سیلی غم رخ بنفش آوردم با دل سخن از مشت و درفش آوردم

2 تا پای مبارک ننهد بر سر خاک از دیده برای دوست کفش آوردم

1 خصم تو براه خیر هرگز نرود از کعبه کسی به دیر هرگز نرود

2 من کفش تو را به پای کردم اما در کفش تو پای غیر هرگز نرود

1 در خدمت دوست چادری آوردم وز شدت شرم آب رخ خود بردم

2 زیرا که سراپای مه روشن را در ظلمت ابر تیره پنهان کردم

1 چادر چه عطا کرد به من دلبر من افکند ز مهر سایه اندر سر من

2 زین پس سزد ار دست تولا بزند خورشید فلک به ریشه چادر من

1 روبنده ز من بگیر گر می شنوی از خلق بپوش چهره هر جا که روی

2 دل گفته بپوش رخ ز کوته نظران ترسیده که مشتبه به خورشید شوی

1 تا در بر آن طره روبنده شدم خاک قدمت با مژه روبنده شدم

2 چون مه که ز ابر برقع افکنده به رخ من نیز نهان درون روبنده شدم

1 ای آنکه درون دیده جایت دادم دل را به نثار خاک پایت دادم

2 دیدم که میان خود به موئی بستی ناچار کمربند برایت دادم

1 خواهم بشکر تنگ تو را بشکستن خواهم کمرت را بمیان پیوستن

2 چون نیست دهان نمی توانم گفتن چون نیست میان کجا توانم بستن