رباعیات طنز در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 تا ساغر هجرت بشکستیم بتا از دام غمت برون بجستیم بتا

2 تو زین می گلرنگ همی نوش که ما از جام غمت نخورده مستیم بتا

1 زین باده فرستادمت ای رشک پری من باخبرم بسی که که تو بی خبری

2 چون نرگس مست نیستم تا به خمار بوئی و چو پژمرده شدم درگذری

1 ای گشته گل از رشک جمال تو ورق وز شرم لبت شراب کرده است عرق

2 قدری عرق از بهر نثار لب تو چون گوهر اخلاص نهادم به طبق

1 ای لاله بخون ز چهر رنگین شما آمد عرق از لطف جهان بین شما

2 رندانه لب پیاله را بوسیدیم گفتیم بیاد لب شیرین شما

1 ای آنکه تو را همیشه در بر طلبم وز لعل لبت هماره شکر طلبم

2 من قند مکرر آورم پیش لبت وز لعل تو دشنام مکرر طلبم

1 از جهل بود قطره به عمان بردن وز حمق شود زیره به کرمان بردن

2 قند آوردن به پیش لعل لب من باشد بمثل لعل سوی کان بردن

1 این چای که بوی نافه چین دارد چون زلف تو پای تا بپا چین دارد

2 دادم بحضور آن نگاری که چو من هر گوشه هزار درد بر چین دارد

1 آن چای که داد همت والایت بر یار خود از مهر فلک فرسایت

2 از مهر تو دم زدیم و دم کردیمش در خوردن چای بود خالی جایت

1 ای آنکه ز پای تا بسر چون شکری دادم ز برایت ترشی مختصری

2 ترسم که در آیینه ببینی رخ خود وز شیرینی دل خودت را ببری

1 ای دوست مبر بر لب شیرین ترشی مفروش به تلخکام چندین ترشی

2 من تندزبانی نکنم گر خواهی تو کند کنی زبانم از این ترشی