مقطعات در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 گر آسمان به دلم صد کوه بار کند از نوک خامه خود فرهاد کوهکنم

2 از روزگار سیه خار است در جگرم وز نام فرخ شه شهد است در دهنم

3 گر بخت یار شود کار استوار شود این شهد را به مزم و آن خار را بکنم

4 هر جا که بارگهی است خورشید بارگهم هر جا که انجمنی است سالار انجمنم

1 بیگانه چو شد رئیس قومی نه جای تعجب است و حیرت

2 کان قوم ذلیل را رگ و پوست خالی ز تعصب است و غیرت

1 ای آنکه مردم گیتی به درو گوهر و لعل کنند فخر و تو داری شرف به گوهر خویش

2 توانی آنکه جوانی دهی بچرخ کهن ز نفخه نفس پاک روح پرور خویش

3 درین چکامه یکی تهنیت سرودستم ورود شاه جوانبخت را به کشور خویش

4 هم از اتابیکی صدراعظمش شرحی نمودم از ره اخلاص زیب دفتر خویش

1 خداوندا توئی امروز در ملک چراغ مملکت شمع قبیله

2 بتانت بحر دانش را سفینه کلامت بیت حکمت را عقیله

3 جمال دانش از رویت هویدا چو ناز و ثروت از عام الجمیله

4 نه فرسائی تو از جذب دل و جان نه شمس از جذب اجسام ثقیله

1 به نام خسروی این داستان کنم آغاز که نام فرخش آغاز هر سخن باشد

2 خدایگان جهان شه مظفر آنکه سپهر پی نمازش چون پیش بت شمن باشد

3 زمین ایران سر سبز و دلگشا چمنی است که شهریار جهان سرو این چمن باشد

1 داورا از پس این غم که ترا رخ بنمود شادی اندر دل ما رخ ننماید هرگز

2 تا تو چون غنچه خوری خون و ز غم تنگدلی خاطر گل به گلستان نگشاید هرگز

3 تا دل زار تو از داغ برادر ریش است در چمن باد صبا نافه نساید هرگز

4 آن شنیدم که شکیب کم و غم افزون است یا رب آن کم نشود وین نفزاید هرگز

1 آن شنیدم چو ابوالقاسم مستکفی را از پس متقی اقبال فرا برد به تخت

2 قائد جیشش امیرالامراء توزون را گشت در تن رگ جان سست ز بیماری سخت

3 چاره اش کرد هلال بن براهیم طبیب تا که به گشت و بر او داد زر و گوهر و رخت

4 پیر فرزانه ازین جود چنان غمگین بود که همی گفتی کوبند به مغزش یک لخت

1 گویند هر که خانه حق را نهاد خشت قصری دهد خداش بهر خشت در بهشت

2 این راز را مفسر آیات ایزدی در سوره برائه ز قول نبی نبشت

3 پیغمبر آنچه گفته صواب است و نزد عقل انکار این حدیث بود ناصواب و زشت

4 شادا و خرما دل حاجی علینقی کایزد گلش ز کوثر و ماء معین سرشت

1 کهن موبد پارسی دوش خواند ز تاریخ تازی مر این تازه حرف

2 که چون معتمد بست رخت رحیل ز ملک جهان معتضد بست طرف

3 خمارویه ترک را در سرای یکی دختری بود مخمور طرف

4 پریچهره «قطرالندی » نام داشت به لب شکر افشان به بالا شگرف

1 گفت ظریفی که دولت از حدث اندر ریش بیالود و خم شدش کمر از دین

2 عین نجس را اگر ازاله توان کرد کوژی و آلودگی نماند در بین

3 گفتمش ار طاهری نجس شود آنرا شست توان و اندرین سخن نبود بین

4 لیک بشو دست زین خبیث ازیرا پاک نگردد بشست و شو نجس العین