مقطعات در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 چامه من پیش گفتارت بدان ماند که کس در سپهر آرد ستاره در بهشت آرد گیا

2 چون فراوان آزمودم دیدمت با دار و برد در سخن جادو کنی وز خامه داری کیمیا

3 دانش از گفت تو در گوش اندر آرد گوشوار بینش از کلک تو اندر دیده دارد توتیا

4 هوش را پوری و دانش را پدروین نی شگفت کت رضی الدین خداوند سخن باشد نیا

1 بود «بوالعنبس » خطیب فحل و شیخ نامور بر خلایق پیشوا بر مسلمین فرمان روا

2 روزی اندر مسجد طائف به استدعای خلق بر فراز منبر تحقیق حکمت کرد جا

3 نطق ناکرده کمیت فکرتش همچون شتر خفت آنسان کش و گفتی در شکم شد دست و پا

4 آری آری آدمی را فکر دریائی است ژرف کاندرو ماند نهنگ از سیر و ماهی از شنا

1 خدایگانا من بنده آنکسم که بصدق فریضه دارم بر خویشتن سجود ترا

2 تو آن کسی که به تحقیق آفریده خدای پی نمایش انصاف خود وجود ترا

3 من آنکسم که بسی با شتاب پیمودم دراز نائی و پهنای بحر جود ترا

4 تو آنکسی که به اقبال و بخت کرده قرین ستاره حزب ترا آسمان جنود ترا

1 اف بر این دیوان سرا، لعنت بر این دیوان که برد ظلمشان در ظلمت از مه، نور و از شارق ضیا

2 مردمی بیرون ز راه مردمی دور از خرد فرد و طاق از دین پرستی جفت نیرنگ و ریا

3 راستی گویم سعاتمند و خوش بخت آنکس است کاندرین گیتی، ببیند چهره این اشقیا

4 هر که رخشان دید گوید تا ابد یالیتنی مت قبل الیوم حتی صرت نسیا منسیا

1 دولت جاوید خواهم از در یزدان «دانش » دانش پژوه صلح طلب را

2 آنکه نمود است وصف ذات جمیلش غیرت ارژنگ کارگاه ادب را

1 حبذا نقشی که بنمود آشکارا میر خضر آساز کلک چون مسیحا

2 میرزین العابدین نقاش ایران کش همی خوانند مردم میر آقا

3 آنکه کلکش ناسخ ارژنگ مانی وانکه نقشش برشکسته تنگلوشا

4 گر عصا را اژدها کرده است موسی ور ز آب و گل بسازد مرغ عیسا

1 جنگ در اول بود بسان عروسی دلبر و دلجوی و دلفریب و دلارا

2 روئی دارد به روشنی رخ نوروز هر که قدش دید گشت مست تماشا

3 لیک در آخر چو گشت تفته تنورش و آتش کین زد همی زبانه ببالا

4 گرگی بین درشت بینی و بد شکل خوکی دندان شکسته زالی شمطا

1 ملک تجرید است بنگاهم که از روز ازل عزلت آنجا پیشکار است و قناعت پیشوا

2 ناگوارستم مزعفر بر سر خوان کسان زانکه اندر خوان خود آماده دارم سرکبا

3 راست گفتارم برین معنی نسب دارم دلیل نیک هنجارم درین دعوی حسب دارم گوا

1 کاشکی بودی مرا طبعی چو قلزم در خروش کاشکی بودی مرا فکری چو مینو با صفا

2 خامه ای از ارض طولش تا محیط آسمان نامه ای از قطب عرضش تا به خط استوا

3 تا ستودم ذات پاکت را همی در خورد قدر تا سرودم مدحتت آن سان که بایستی روا

1 فراموشم نشد پندی که میگفت به پور خویش پیری در بخارا

2 که گر در کار خود جنبش کند مرد توان سفتن به سوزن کوه خارا