در کاروان نواخت درای آهنگ از ادیب فراهانی قصیده 92
1. در کاروان نواخت درای آهنگ
شب برکشید پرده نیلی رنگ
مرا وزارت عدلیه از نخستین بار از ادیب فراهانی قصیده 93
1. مرا وزارت عدلیه از نخستین بار
ندید قابل شفقت نخواند لایق کار
چو شه به دامن جادو و جنبل آرد چنگ از ادیب فراهانی قصیده 94
1. چو شه به دامن جادو و جنبل آرد چنگ
همی‌گریزد از او مردمی به صد فرسنگ
مرا بخانه درون کودکی بسن دو سال از ادیب فراهانی قصیده 95
1. مرا بخانه درون کودکی بسن دو سال
بود خجسته و فرخ رخ و بدیع جمال
که ای سفینه دستت خزینه آمال از ادیب فراهانی قصیده 96
1. که ای سفینه دستت خزینه آمال
که ای صفیحه تیغت صحیفه آجال
چو شد بردالعجوز از چرخ نازل از ادیب فراهانی قصیده 97
1. چو شد بردالعجوز از چرخ نازل
زمستان دست سردی داشت بر دل
از عدل خویش قائمه ای ساخت ذوالجلال از ادیب فراهانی قصیده 98
1. از عدل خویش قائمه ای ساخت ذوالجلال
قائم اساس عدل بر آن نامش اعتدال
مرا سیر سپهر از روز اول از ادیب فراهانی قصیده 99
1. مرا سیر سپهر از روز اول
ز آرام و سکون دارد معطل
خدای جل جلاله برای اسمعیل از ادیب فراهانی قصیده 100
1. خدای جل جلاله برای اسمعیل
ز باغ خلد فرستاد فدیه سوی خلیل
باز بگشود صبا دست ستم از ادیب فراهانی قصیده 101
1. باز بگشود صبا دست ستم
زد سر زلف ریاحین برهم
ای صبا گر رهت افتاد بر آن گوشه بام از ادیب فراهانی قصیده 102
1. ای صبا گر رهت افتاد بر آن گوشه بام
نائب السلطنه را بر زمن خسته پیام
چو مرد گیرد بعد از رضا ره تسلیم از ادیب فراهانی قصیده 103
1. چو مرد گیرد بعد از رضا ره تسلیم
مسلم است بر او خسروی هفت اقلیم