قصاید در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 برآمد بانک یا بشری بگردون که اینک چار چیز از فر بیچون

2 بدارالملک سالار خراسان بهم توأم شدند از پرده بیرون

3 کتاب رحمت و چتر سعادت بهار نغز و تشریف همایون

4 یکی لامع چو مهر از چرخ روشن دوم طالع چو ماه از سطح گردون

1 دو ماه چارده امشب بطالع میمون طلوع کرد بما هر دو میمنت مقرون

2 دو ماه عالمگیر منور مسعود دو ماه عالمتاب مبارک میمون

3 یکی دمیده همایون ز مشرق دولت یکی چمیده همیدون ز مطلع گردون

4 ولی میانه این هر دو فرق بسیار است که این بکاهد و آن دیگری است روزافزون

1 بگشود باغبان در فردوس در چمن کردند بلبلان همه در باغ انجمن

2 باد صبا شقایق و گل را همی فشاند گه مشک سده گاه زر خرده در دهن

3 گفتی بفرودین سوی بستان سپیده دم آورده کاروان ختا نافه ختن

4 بگشود چین و پرده بیکسو فکند باد از گیسوی بنفشه و از چهره سمن

1 از دو چشمم آب یکسر گشته جاری خون ز یکسو دست و پایم بسته دین از یکطرف قانون ز یکسو

2 قامتم را کوژ دارد خون دل از دیده بارد آن قد موزون ز سوئی و آن رخ گلگون ز یکسو

3 بسته عهد اتفاق اندر پی تاراج دلها غمزه جانان ز سوئی گردش گردون ز یکسو

4 دست و پیمان داده با هم بر سر ویرانی ما اختر کجرو ز سوئی طالع وارون ز یکسو

1 ز اصل پاک و نژاد بلند و طبع نکو بدی نزاید چونانکه نیکی از بدخو

2 هزار مرتبه گر قند را بجوشانی لطیف گردد و افزون شود حلاوت او

3 ولی درخت مغیلان ترنجبین ندهد گرش چشانی از کوثر آب در مینو

4 کراگهر نبود خاصیت نمی بخشد گر آستینش آکنده سازی از لؤلو

1 به نوروز از نسیم عنبرین بو شده مشکین برو دامان مشکو

2 دمیده بر لب جو سبزه و گل کمر بسته ببستان سرو و ناژو

3 چراغان کرده اندر باغ لاله نگونسار آمده از شاخ لیمو

4 چو اندر گنبد پیروزه قندیل بچوگان زمرد آتشین کو

1 آفتاب آمد سریر آسمان را پادشاه اختران همچون سپاهند و سپهسالار ماه

2 ماه اگر در شب نتابد کس ز نور اختران کی تواند ساخت محفل کی تواند جست راه

3 گفت تهمورث که باشد شه شاهینی قوی شهپرش میدان سپهسالار و چنگالش سپاه

4 نیز باشد ملک چون کشتی سپاهش بادبان ناخدا آمد در این کشتی سپهسالار شاه

1 باد نوروزی ز روی گل نقاب انداخته زلف سنبل را همی در پیچ و تاب انداخته

2 در رکاب فرودین بر رغم اسفندار مذ خون سرما را همی اندر رکاب انداخته

3 سایه سرو جوان بر طرف باغ و جویبار نیکویها کرده است اما اندر آب انداخته

4 تا شقایق باده اندر ساغر گلرنگ ریخت نرگس مخمور را مست و خراب انداخته

1 تا ساقی میخوارگان، در جام صهبا ریخته خون دل خم در قدح از چشم مینا ریخته

2 در سینه ی سیم سپید آکنده زر جعفری در دیده ی الماس تر یاقوت حمرا ریخته

3 این باده را ترکی عجب در ماه شعبان و رجب افشرده از حلق عنب در خم ترسا ریخته

4 آید حبابش در نظر مانند مروارید تر بر سطحی از لعل و گهر بهر تماشا ریخته

1 ای بر کمر زنار سان زلف چلیپا ریخته لعل لب جان پرورت خون مسیحا ریخته

2 من در پی نوش لبت جان و دل و دین باختم گردون نثار غبغبت عقد ثریا ریخته

3 رویت ز جنت آیه ای مویت ز شب پیرایه ای بر صبح رویت سایه ای از شام یلدا ریخته

4 از برگ گل سیمین برت از مشک اذفر افسرت ایزد تعالی پیکرت از در بیضا ریخته