قصاید در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 ایا نسیم سحر پا بنه بتارک فرقد ببوس درگه موسی بن جعفر بن محمد

2 سپس به حضرتش از من بگو که باش بگیتی هماره فرخ و فیروز و کامکار و مؤید

3 رخ تو غیرت اختر دل تو معدن گوهر لب تو مخزن شکر کف تو کان زبرجد

4 ز نسج فکر تو پوشد مطرزی و حریری کسا به دوش کسایی کله به فرق مبرد

1 جای آن دارد که گردون اندرین غم خون ببارد لیک بر تخت همایون شه نو چون ببارد

2 در عزای شاه ماضی کایزد از وی باد راضی نی عجب گر سیل خون از دیده گردون ببارد

3 لیک باید تهنیت را در جلوس شه مظفر بر زمین از ماه و اختر لؤلؤ مکنون ببارد

4 من ندیدم تاکنون کز آسمان بر قلب مردم شادی و انده شده با یکدیگر معجون ببارد

1 شاه از تبار خویش وزیر اختیار کرد وین اختیار نیک، شه بخت یار کرد

2 بنیاد ملک روی به سستی نهاده بود زین اختیار پایه ملک استوار کرد

3 گویند در شکارگه اینکار دیده شه بی شبهه شاه طایر دولت شکار کرد

4 چون صیرفی بدید گهرهای عقد ملک بگزیده زان میان گهری شاهوار کرد

1 چو بخت خفت و قضا چیره تیره شد اختر زبون و زرد شود آب فضل و برگ هنر

2 همی گذارد دانا برون ز حکمت پای همی فرازد عاقل جدا ز فکرت سر

3 شناخت نتوان با دیده گوسپند ز گرگ تمیز ندهد با ذوق حنظل از شکر

4 زیان شمارد آنرا که هست یکسره سود بنفع داند آنرا که شد تمام ضرر

1 از این مقدمه ز آن پس که یافت آگاهی جناب نزهت افندی ستوده شهبندر

2 خجسته رادی والا بدانش و بخرد ستوده مردی یکتا بمایه و بهنر

3 امین و محرم بر هر دو دولت اسلام صدیق و حامی بر هر دو شعبه انور

4 جهان و معرفت و جان، درون جامه تن چنانکه معنی بنهفته در لباس صور

1 چو بی وجود خداوندگار آسایش حرم بود بخرد و بزرگ این کشور

2 دوباره نامه نبشتند مفتیان مهین بمیر فرخ دانش پژوه دانشور

3 که ای بروشنی و فرخی شده مشهور فروغ تیغ تو و تاب مهر و نور قمر

4 بیا که فتنه برافروخت آتشی و بسوخت روان خاصان همچون سپند در مجمر

1 کمال مرد بفضل است و مردمی و هنر بویژه آنکه مر او را بود نژاد و گهر

2 کر انژاد و گهر بوده بی کمال و ادب چو او را بهیچ نیرزد توأش بهیچ مخر

3 باستخوان خود ایدر همی بنازد مرد خلاف باشد نازش بر استخوان پدر

4 برو هنر طلب ای خواجه کز پدر مادرت درون گور نپرسد نکیر یا منکر

1 دانا کبود بنزد مردم هشیار آنکه به بیهوده هیچ می نکند کار

2 دانا آن شد که پخته سازد و نیکو خامی گفتار خویش و زشتی کردار

3 خوب کند زشت را بکوشش افزون پخته کند خام را بجوشش بسیار

4 کام نجوید بشوخ چشمی و مستی مغز بشوید ز خویش بینی و پندار

1 بارها خواندم ز قول مصطفی اندر خبر کاید آن روزی که تابد آفتاب از باختر

2 ذات پاک مصطفی باشد منزه از دروغ کش رسالت داده بر خلقان خدای دادگر

3 گر خدا را، راست گو دانی و پیغامش درست راست میدان هرچه گوید با تو آن پیغامبر

4 چون نمی بینی خدا را با دو چشم از صدق دل گوش ده پیغام و در گفتار پیغمبر نگر

1 دی در هوای صحبت یاران غمگسار زی بوستان شدم بتماشای لاله زار

2 دیدم گل و بنفشه و نسرین و یاسمن پژمرده و نگون و پریشان و سوگوار

3 باد خزان بباغ شتابان و سهمگین ابر سیه بدشت خروشان و اشگبار

4 آذر فتاده در دل بتهای آزری دود سیه برآمده از مغز جویبار