قصاید در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 ای دوخته بر قد تو دیبای صدارت طالع ز بنانت ید بیضای صدارت

2 با نقد شرف خواسته سرمایه دولت با گنج هنر یافته کالای صدارت

3 عدل است خلیل تو در ایوان ریاست عقل است دلیل تو به صحرای صدارت

4 عقلت نشود تیره ز جادوی زمانه مغزت نشود خیره ز سودای صدارت

1 تا در میان اوباش تقسیم شد وزارت کردند مملکت را سرمایه تجارت

2 طلاب گرسنه را خواندند از حماقت در مسند شرافت از مرکز حقارت

3 شد آن خبیث اقطع قطاع رزق مردم کرد آن پلید اعور در کارها نظارت

4 شیخی که بر وظیفه چون سگ دوان بجیفه میکرد از قطیفه پیراهن استعارت

1 چو شد چهره شاهد صبح ابلج ز خورشید بستند زرینه هودج

2 بت من کمر بسته آمد به مشکو سلحشور و شاکی السلاح و مدجج

3 به خوئی چو مینو بموئی چو عنبر بروئی چو ورد و خطی چون بنفسج

4 دو گیسو مطرا دو عارض مصفا دو جادو مکحل دو ابر و مزجج

1 در این زمانه که یکسر جهانیان خرسند ز چیست ملت اسلام گشته خوار و نژند

2 جهانیان همه گشتند انجمن وین قوم اگر خود انجمنی داشتند بپراکند

3 مگر مسلمان دیوست و دیگران چو ملک که دیگران همه آزاد و مسلمین در بند

4 جهود و ارمنی و گرج و روم و چرکس و قبط همه رهیده ز زنجیر و برگسسته کمند

1 خدای عزوجل بر جهانیان بخشود دری ز روضه ی رضوان به روی خلق گشود

2 سفینه ی نوح آسوده شد ز موج خطر تن خلیل رها گشت از آتش نمرود

3 نجات یافت کلیم از عذاب فرعونی خلاص یافت مسیح از شکنج دار جهود

4 عنایت احدی با سعادت ابدی رسید و ز آینه دل غبار غصه زدود

1 تا شه افلاکیان نوبت پیکار زد با سپه خاکیان شعبده در کار زد

2 مرغ سحر نیمشب از صف بستان گریخت ابر سیه بامداد خیمه به گلزار زد

3 رنگ سیاهی ز خاک سترد برف سفید نقش سپیدی به دشت ابر سیه کار زد

4 تاکه ببافند رخت بر تن شاخ درخت پنبه زن آسمان پنبه بسیار زد

1 باز بهم آن پری طره طرار زد باد صبا در مشام نافه تاتار زد

2 جادوی چشمش دو صد عربده آغاز کرد هندوی خالش هزار شعبده در کار زد

3 محفل آزادگان رونق بستان گرفت مجلس میخوارگان طعنه بگلزار زد

4 خلق بشبهای تار زهزن یکدیگرند طره مشکین او راه شب تار زد

1 تا به ورق دست میر کلک درربار زد بر سر تیر دبیر دفتر و طومار زد

2 تیغش شنگرفت سود بر فلک لاجورد فکرش خورشید را بر رخ زنگار زد

3 تا پی تقویم چرخ کرد کمانرا بزه بر دل مریخ تیر تا پر سو فار زد

4 گردون گردنکشی خواست ولی عاقبت بر سم یکران او بوسه بناچار زد

1 حکایتی ز ملوک سلف شنیدستم که همچو من بشگفتی رود هر آنکه شنود

2 هزار و پانصد و هفتاد و چار میلادی که سال نهصد و هشتاد و دو ز هجرت بود

3 سفیر مملکت پرتقال باز آورد بپای خسرو ایران سر نیاز فرود

4 ز بار دولت هانری برای طرح و داد طریق درگه طهماسب شه همی پیمود

1 روزی ز جور خصم ستمگر ظلامه ای بردم بنزد قاضی صلحیه بلد

2 دیدم سرای تیره تنگی بسان گور تختی شکسته در بن آن هشته چون لحد

3 میزی پلید و صندلی یی کهنه پای آن بر صندلی نشسته سیاهی دراز قد

4 سوراخ رخ ز آبله و چانه از جذام خسته سرش ز نزله و چشمانش از رمد