قطعات ظهیر فاریابی

1 صاحب جلد کت از راه ببرد وین هم از جلدی آن قحبه زن است

2 ورنه این سیم سر زرین گوش چه سزاوار چو تو سیم تن است

3 یک شبی حجره من روشن کن که به عشق تو دلم مرتهن است

4 چند ازین غدر که حاجب رگ زد تا درین زیر چه دستان و فن است

1 سپهر فضل و جهان هنر رضی الدین تویی که همت تو هست با فلک همزاد

2 تو آنکسی که ببیند طلیعه حزمت کمین آتش موهوم در دل پولاد

3 به خدمت تو درین چند روز بیتی ده نوشته بودم و احوال خویش داده به یاد

4 مگر به چشم رضا ننگرید رای رفیع که هیچ گونه به تشریف من مثال نداد

1 صدر صدور مشرق و مغرب نظام دین بر رقعه کمال تو شاهان پیاده‌اند

2 چرخ بلند و همت عالیت گوییا هردو به هم ز یک رحم و صلب زاده‌اند

3 احباب تو به ذُوره دولت رسیده‌اند واعدات در حضیض مذلت فتاده‌اند

4 در امتثال حکم تو آزادگان دهر با سرو در چمن شب و روز ایستاده‌اند

1 خدایگان کرام جهان رضی الدین تویی که همت تو هست با فلک همزاد

2 زمانه چون تو کریمی به عهد ندید سپهر چون تو لطیفی به هیچ دور نزاد

3 بخاست ساعقه آنجا که دشمنت بنشست بمرد حادثه آن شب که دولت تو بزاد

4 نسیم لطف تو در باغ دامنی بفشاند دمید نکهت عنبر ز طرّه شمشاد

1 خدایگان جهان شهریار روی زمین تویی که رایت عزمت همیشه منصور است

2 به زنده کردن ارواح نصرت و تایید صدای نوبت تو همچو نوبت صور است

3 به یاد بزم تو گردون صبوح کرد مگر که صوت مرغان همچون نوای طنبوراست؟

4 تنگ شرابی مسکین بنفشه بین که بگاه سرش فرو شد و نرگس هنوز مخمور است

1 گر امین را به ولی عهد ملک در سرا پرده عز پروردند

2 مُلک،مأمون برد از راه سزا گرچه نامی بر امین افکندند

1 شاها عجم چو گشت مسخر به تیغ تو رو لشکری به بارگه مصطفا فرست

2 پس کعبه را خراب کن و ناودان بسوز خاک حرم چو ذرّه به سوی هوا فرست

3 تا کعبه جامه می چکند در خزانه نه وانگه به سوی کعبه سه گز بوریا فرست

4 تا کافری تمام شوی سوی کرخ شو وانگه سر خلیفه به سوی خطا فرست

1 ای قبای سپهر آمده تنگ از چه؟ از رشک حلقه کمرت

2 زلف جاروب کرده زهره و ماه تا بروبند خاک رهگذرت

3 روی تو هر طرف که می آری هم عنانند نصرت و ظفرت

4 گرچه از خدمت تو دور افتاد بنده دور از ملازمان درت

1 خدایگانا با دست گوهر افشانت همیشه کار زمین وزمان گهر چینی ست

2 اگر به رفعت قدرت فلک به صد درجه فراز خویش نبیند ز خویشتن بینی ست

3 مرا به خلعت زیبا و استر رهوار بزرگ کردی و این از بزرگ آیینی ست

4 هنوز زین و لگامی امید می دارم وگرنه من به چه دانم که استرم زینی ست

1 سر اکابر آفاق شمس دولت و دین تویی که قدرت تو کوه را کمر گیرد

2 سپاه حادثه را خوف تو به زخم سنان چو بخت دشمنت از خواب بی خبر گیرد

3 فلک بسان همایی ست پرگشاده مقیم برانک بیضه ملکت به زیر پر گیرد

4 ز لفظ بنده به سمع خدایگان برسان چنانک لفظ تو باشد مگر که درگیرد