قصاید ظهیر فاریابی

1 سپیده دم که شدم محرم سرای سرور شنیدم آیت « تو بو الی الله » از لب حور

2 به گوش جان من آمد ندای حضرت قدس که ای خلاصه تقدیر و زبده مقدور

3 جهان رباط خراب است بر گذر گه سیل گمان مبر که به یک مشت گل شود معمور

4 بر آستان فنا دل منه که جای دگر برای نزهت تو بر کشیده اند قصور

1 گهی که بار دهد شاه بر سریر سرور که باد تا به قیامت به عهد او معمور

2 سپهر مجمره گردان بود به پایه تخت شمال مروحه بر دارد از برای بخور

3 مشام چرخ معطر شود ز نکهت عود بخور عطر معطر کند دماغ طیور

4 ز فیض پرتو تاج مرصع خسرو بر آسمان چهارم رسد ز شعشعه نور

1 تو راست لعل شکر بار و در میان گوهر میان لعل چرا کرده ای نهان گوهر

2 به خنده چون لب یاقوت رنگ بگشائی ز شرم زرد شود همچو زعفران گوهر

3 رخم چو زرد شد و از جزع دیده هر ساعت فشانم از غم آن لعل درفشان گوهر

4 چنان به چشم تو بی قیمتم ز بی درمی که روز بزم به چشم خدایگان گوهر

1 ز خواب خوش چو برانگیخت عزم میدانش مه دو هفته پدید آمد از گریبانش

2 به روی خویش بیاراست عید گاه و مرا نمود هر نفسی ماتمی ز هجرانش

3 فراز مرکب تازی سوار گشت چنانک نظر درو نرسیدی به گاه جولانش

4 هزار جان شده قربان هزار کیش خراب ز رشک گوشه گیش و دوال قربانش

1 هزار توبه شکسته ست زلف پر شکنش کجا به چشم در آید شکست حال منش؟

2 دل شکسته اگر زلف او بیا غالی کم از هزار نیابی به زیر هر شکنش

3 مرا دو دیده ز حسرت سپید گشت چنانک فرج نیابم از آن جز به بوی پیرهنش

4 چنین که با سر زلفش روان من خو کرد چگونه اِلف بود روز حشر با بدنش؟

1 دادیم دل به دست تو در پای مفکنش غافل مشو ز ناله و زاری و شیونش

2 چون دست در غمت زد و پا استوار کرد گر دست می نگیری در پا میفکنش

3 ما عهد اگر نه با سر زلف تو بسته ایم بی هیچ موجبی چو سر زلف مشکنش

4 هر دل که هست بسته زنجیر زلف تو نتوان نگاه داشت به زنجیر در تنش

1 نهی زلفین عنبر بار بر دوش حدیث ما نیاری هیج در گوش

2 خروش ما زخواری ناشنیده چرا خیره نهی زلفین بر گوش؟

3 چو تا با من سخن گویی ز شادی چو مرزنگوش گردم سر به سر گوش

4 چو من با تو غمی خواهم که گویم نداری ای عجب گویی مگر گوش؟

1 نشست خسرو روی زمین به استحقاق فراز تخت سلیمان به دار ملک عراق

2 خدایگان ملوک زمانه نصرت دین که هست افسر شاهی به طلعتش مشتاق

3 پناه و ملجاء شاهی شهنشه اعظم که عالمی دگر است از مکارم اخلاق

4 رضاش خط دوم از صحیفه اعمار سخاش باب گزاف از جریده ارزاق

1 چو زهره وقت صبوح از افق بسازد چنگ زمانه تیز کند ناله مرا آهنگ

2 جفای چرخ بگیرد مرا به سختی نای وفای یار در آویزدم ز دامن چنگ

3 برد زمانه ناساز از سرم بیرون هوای ناله نای و نوای زخمه چنگ

4 چنان به درد دل از سینه برکشم آهی که هفت آینه چرخ از آن برآرد زنگ

1 اَهذِهِ رَوزَةُ مِن ذاتِ اَحجالِ اَم غُرَّةُ طَلَعَت فی شَهرِ شَوَالِ

2 اِذا رَأیتُم هِلالَ العیدِفَاغتَبِقُوا بَعدَالفُطُورِ وَ غَنُّوا بَعدَ تَهلالِ

3 عَهدی به وَهوَ کإلا کلیلِ مُتَّسِقا قَصارَ وَهوَ یُضا هی شِقَّ خَلخالِ

4 مَضَت ثَلثونَ مِن ایَامِ مُدَّتِنا وَالرّاحُ لَم یَشفِ منّا حَرَّ بِلبالِ