قصاید ظهیر فاریابی

1 دل همی خواهد از آن پسته که شکّر گیرد جان طمع دارد از آن لعل که گوهر گیرد

2 پسته تنگ تو از بهر علاج دل من ای بسا ورد شکفته که به شکّر گیرد

3 روی من از پی طرف کمرت هر لحظه ای بسا گوهر ناسفته که در زر گیرد

4 جان من وقت بخور سر مشکین زلفت از دل و سینه من مجمر و آذر گیرد

1 چو سنبل تو سر از برگ یاسمین بر زد غمت به ریختن خونم آستین بر زد

2 رخ تو از عرق و نازکی بدان ماند که ابر قطره باران به یاسمین بر زد

3 چو پیش روی تو زلفت نقاب پره کشد امیر زنگ تو گویی به شاه چین بر زد

4 دلم به مجلس وصلت رسید بار نیافت بتافت رو و بر ابرو هزار چین بر زد

1 قصر هدی شد به سعی شاه مشیّد رایت اسلام سر کشید به فرقَد

2 شاه جهان شهریار عالم عادل خسرو غازی طغانشه بن موید

3 آنک مرکب کند صواعق قهرش خاصیت زهر در دماغ طبر زد

4 وانک نشیند بعون بازوی تیغش خنجر سوسن به جای تیغ مهند

1 چون کوکبه عید به آفاق درآمد در باغ سعادت گل دولت به برآمد

2 آن وعده که تقدیر همی داد وفا شد وان کار که ایام همی خواست برآمد

3 آسود جهان از تف خورشید حوادث چون در کنف عدل شه دادگر آمد

4 اقبال غلامانه میان بست به خدمت در بارگه خسرو جمشید فر آمد

1 نقش هر دولت که آن بر هفت منظر یافتند نظم هر صورت که آن در چار گوهر یافتند

2 چون مرصع شد بهم فهرست آن مجموع را در کلاه مر زبان هفت کشور یافتند

3 داور اعظم اتابک نصرة الدین کز دعاش گوش هفت اقلیم را از در توانگر یافتند

4 خسرو عادل ابو بکر محمد کز علو آفرینش را ز عونش بر سر افسر یافتند

1 هر گز صبا ز زلف تو یک تار نشکند تا قدر چین و قیمت تاتار نشکند

2 جز در مثال بردن خطی ز عارضت نقاش عشق را سر پرگار نشکند

3 دعوی خوبی تو چو باطل نشد به خط معلوم شد که رونق گل خار نشکند

4 در کیش غمزه تو شد انداختن حرام هر ناوکی که در دل افکار نشکند

1 چه پرتو است که اقبال در جهان افکند؟ چه غلغل است که دولت در آسمان افکند؟

2 غبار موکب شاه است یا نسیم بهشت؟ که بوی امن و امان در مشام جان افکند؟

3 همای رایت او سر به سدره در ناورد عجب که سایه برین تیره آشیان افکند

4 چه منتی است که بر گردن زمین وزمان طلوع رایت ورای خدا یگان افکند

1 زلف سرمستش چو در مجلس پریشانی کند جان اگر جان را نیندازد گرانجانی کند

2 عقلها را از پریشان زیستن نبود گزیر اندر آن مجلس که زلف او پریشانی کند

3 تا پریشان نیست بر سوسن همی ساید عبیر چون پریشان گشت بر گل عنبر افشانی کند

4 کی روا دارد ز روی عقل اندر کافری آنچه زلف کافر او با مسلمانی کند؟

1 نوبت ملکت شها بر هفت گردون می زنند نوبت ملکت شها بر هفت گردون می زنند

2 در ازل دایم زدند و تا ابد خواهند زد تا نپنداری شها کین نوبت اکنون می زنند

3 نوبت اول بهنگامی که در طشت افق تیره شب را جامه پنداری به صابون می زنند

4 نی غلط گفتم سحرگاهی که نقاشان صبح نقش تار پرنیان گویی بر اکسون می زنند