شاهی که شیر پیش حسامش از ظهیر فاریابی قصیده 13
1. شاهی که شیر پیش حسامش چو روبه است
فرمان ده جهان عضدالدین طُغَنشَه است
شاها اساس ملک به تو استوار از ظهیر فاریابی قصیده 14
1. شاها اساس ملک به تو استوار باد
عمر تو همچو دور فلک پایدار باد
نوروز فرخ آمد و بوی بهار از ظهیر فاریابی قصیده 15
1. نوروز فرخ آمد و بوی بهار داد
بوی بهار و مژده زلفین یار داد
دلم که در همه عالم غم از ظهیر فاریابی قصیده 16
1. دلم که در همه عالم غم تو کرده مراد
امید ده که ز وصل تو کی رسد به مراد؟
مرا ز دست هنرهای خویشتن از ظهیر فاریابی قصیده 17
1. مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد
که هریکی به دگرگونه داردم ناشاد
تا غمزه تو تیر جفا بر از ظهیر فاریابی قصیده 18
1. تا غمزه تو تیر جفا بر کمان نهاد
خوی تو رسم خیره کشی در جهان نهاد
گل ز خرگاه چمن روی به از ظهیر فاریابی قصیده 19
1. گل ز خرگاه چمن روی به صحرا دارد
سر می خوردن آن خرگه مینا دارد
ایزد چو کارگاه فلک را از ظهیر فاریابی قصیده 20
1. ایزد چو کارگاه فلک را نگار کرد
از کاینات ذات تو را اختیار کرد
دل همی خواهد از آن پسته از ظهیر فاریابی قصیده 21
1. دل همی خواهد از آن پسته که شکّر گیرد
جان طمع دارد از آن لعل که گوهر گیرد
چو سنبل تو سر از برگ یاسمین از ظهیر فاریابی قصیده 22
1. چو سنبل تو سر از برگ یاسمین بر زد
غمت به ریختن خونم آستین بر زد
قصر هدی شد به سعی شاه از ظهیر فاریابی قصیده 23
1. قصر هدی شد به سعی شاه مشیّد
رایت اسلام سر کشید به فرقَد
چون کوکبه عید به آفاق از ظهیر فاریابی قصیده 24
1. چون کوکبه عید به آفاق درآمد
در باغ سعادت گل دولت به برآمد