ای قصر ملک را ز معالیت کنگره از ظهیر قصیده 71
1. ای قصر ملک را ز معالیت کنگره
حزم تو گرد مرکز اسلام دایره
زان زلف عنبرین که به گل بر نهاده ای از ظهیر قصیده 72
1. زان زلف عنبرین که به گل بر نهاده ای
صد گونه داغ بر دل عنبر نهاده ای
نباشدت نفسی در سر آن کله داری از ظهیر قصیده 73
1. نباشدت نفسی در سر آن کله داری
که سر به کلبه احزان فرود آری
زهی چو عقل علم گشته در نکو کاری از ظهیر قصیده 74
1. زهی چو عقل علم گشته در نکو کاری
مسلم است تو را نوبت جهانداری
هر کجا تازه بخندید گل رخساری از ظهیر قصیده 75
1. هر کجا تازه بخندید گل رخساری
بر رخم بشکفد از خون جگر گلزاری
دوش آوازه درافکند نسیم سحری از ظهیر قصیده 76
1. دوش آوازه درافکند نسیم سحری
که عروسان چمن راست گهِ جلوه گری
سریر سلطنت اکنون کند سرافرازی از ظهیر قصیده 77
1. سریر سلطنت اکنون کند سرافرازی
که سایه بر سرش افکند خسرو غازی
ای ظفر موکب تو را بر پی از ظهیر قصیده 78
1. ای ظفر موکب تو را بر پی
دو جهان پیش همتت لا شی
در این هوس که من افتاده ام به نادانی از ظهیر قصیده 79
1. در این هوس که من افتاده ام به نادانی
مرا به جان خطر است از غم تو تا دانی
ای ماه سروقامت و ای سرو ماه روی از ظهیر قصیده 80
1. ای ماه سروقامت و ای سرو ماه روی
وصل تو تا نموده مرا چند گاه روی
زهی مسخّر حُکمت ز ماه تا ماهی از ظهیر قصیده 81
1. زهی مسخّر حُکمت ز ماه تا ماهی
شه ستاره سپاه و سپهر درگاهی