قصاید ظهیر فاریابی

1 گیتی ز فرّ دولت فرمانده جهان ماند به عرصه حرم و روضه جنان

2 بر هر طرف که چشم نهی جلوه ظفر و ز هر جهت که گوش کنی مژده امان

3 آرام یافت در حرم امن وحش و طیر و آسوده گشت در کنف عدل انس و جان

4 گردون فرو گشاد کمند از میان تیغ و ایام بر گرفت زه از گردن کمان

1 زهی گشوده ز طبع تو چشمه سار سخن شکفته در چمن خاطرت بهار سخن

2 به گوش و گردن حوران فکر بر بسته به رسم زیورشان دُرّ شاهوار سخن

3 پیاده ماند ز تو هر سخنور از پی آنک تویی مبارز تحقیق و شهسوار سخن

4 به نوک خامه فکرت صورنگار بدیع گرفته گلشن ارواح در نگار سخن

1 ای کرده گرد ماه ز شب خرمن گریان ز حسرت تو چو باران من

2 آری دلیل قوت بارانست آنجا که گرد ماه بود خرمن

3 ای هندوان زلف تو ترک آیین وی آهوان مهر تو شیر اوژن

4 تشویر خورده لب تو لاله و آزاد کرده رخ تو سوسن

1 شبی به خیمه ابداعیان کن فیکون حدیث حسن تو می رفت و الحدیث شجون

2 نشان زلف و رخت یک به یک همی دادند که بند و حلقه آن چند و حیله این،چون

3 چنان نمود که گفتی به عکس می بینند مثال طلعت تو در سپهر آینه گون

4 از آن دو عارض دلجوی تو دوصد بی دل بر آن دو گیسوی مفتول تو دوصد مفتون

1 ای بر زده به تقویت ملک آستین سلطان بر حقیقتی و شاه راستین

2 شهپر برای تیر تو افکند روح قدس گیسو فدای پرچم تو کرد حور عین

3 در دیده سهیل سنانت کشیده میل در ابروی هلال کمانت فکنده چین

4 که در دیار ارمن و گه در دیار فرس دشمن ز تو هزیمت و حاسد ز تو حزین

1 سر برافراخت بر سپهر برین مهد میمون پادشاه زمین

2 زبده مکرمت زبیده وقت مریم روزگار و عصمت دین

3 آنک در خانقاه عصمت او درس تشریف خواند روح امین

4 وانکه حکمش ز حلقه بیرون کرد چرخ پیروزه رنگ را چو نگین

1 دوش در وقت آنک ضلّ زمین کرد بر موکب شعاع کمین

2 راست گفتی مظلّه ای ست سیاه سر برافراخته به چرخ برین

3 دیدم اطراف ربع مسکون را از سیاهی چو کلبه مسکین

4 آسمان چون زمین مجلس شاه جلوه گاه جمال حورالعین

1 شهی که ملک تفاخر کند به گوهر او برید عالم غیب است رای انور او

2 خدایگان ملوک زمانه نصرت دین که بوسه جای سپهرست دست وخنجر او

3 سر ملوک ابوبکربن محمد آنک مزین است رواق فلک ز منظر او

4 پناه دولت عباسیان که مهر و سپهر برند وقت حوادث پناه با در او

1 ای مهر و مه نتیجه رای منیر تو حل کرده عقدهای فلک را ضمیر تو

2 فخر ملوک نصرت دین بیشکین تویی کایزد برای نصرت دین شد نصیر تو

3 وان بدر ازهری که مُقدَّر شد از ازل تا حشر در منازل دولت مسیر تو

4 وان بحر زاخری که ز روی مناسبت در پای اخضرست کمینه غدیر تو

1 هرچه فرّ و جاه قدرست ای همایون بارگاه در حریم حضرتت جمع آمد از اقبال شاه

2 در ازل چو نقش نیرنگ تو می زد نقش بند دولت اندر آستانت کرد خود را جایگاه

3 بر فضای ساحت قدر تو گردون راست رشک در پناه کبریای توست گردون را پناه

4 شیر شادروانت از ثور و حمل گیرد شکار آهوی ایوانت از خلد برین جوید گیاه