بود حرف دهن تنگ تو ناخوان ز آن رو از واعظ قزوینی دیوان اشعار 25
1. بود حرف دهن تنگ تو ناخوان ز آن رو
کاتب صنع ز خط زیر و زر کرد آن را
ز بی حقیقتی از هم چنان گریزانند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 26
1. ز بی حقیقتی از هم چنان گریزانند
که جز نمک نتواند گرفت یاران را
ز بسکه راستییی در جهان نمی بینم از واعظ قزوینی دیوان اشعار 27
1. ز بسکه راستییی در جهان نمی بینم
براه هم نتوانم سپرد دشمن را
کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را از واعظ قزوینی دیوان اشعار 28
1. کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را
بچشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را
تا شود آگاه از احوال هر نزدیک و دور از واعظ قزوینی دیوان اشعار 29
1. تا شود آگاه از احوال هر نزدیک و دور
بر فراز تخت از آن جا داده ایزد شاه را
عشق میگردد دوا زخم دل غم پیشه را از واعظ قزوینی دیوان اشعار 30
1. عشق میگردد دوا زخم دل غم پیشه را
مومیایی میشود آتش، شکست شیشه را
گرمی بد گوهران، چندان ندارد اعتبار از واعظ قزوینی دیوان اشعار 31
1. گرمی بد گوهران، چندان ندارد اعتبار
سنگ آتش میدهد اول گداز شیشه را
پنبه سان شکستی چوب نرمی پیشه را از واعظ قزوینی دیوان اشعار 32
1. پنبه سان شکستی چوب نرمی پیشه را
نیست سنگی سخت تر از سختی خود شیشه را
لازم است آزاده را از سر به پیشان احتیاط از واعظ قزوینی دیوان اشعار 33
1. لازم است آزاده را از سر به پیشان احتیاط
بید میلرزد بخود، هرگاه بیند تیشه را
دیدن خلق جهان از بس کدورت آور است از واعظ قزوینی دیوان اشعار 34
1. دیدن خلق جهان از بس کدورت آور است
زنگ از این روها گواراتر بود آیینه را
روشن نشود چون شرر از سنگ چراغت از واعظ قزوینی دیوان اشعار 35
1. روشن نشود چون شرر از سنگ چراغت
تا دست به دامن نزنی سوخته‌ای را!
چون نلرزد بر سر دستش، دل ناشاد ما؟ از واعظ قزوینی دیوان اشعار 36
1. چون نلرزد بر سر دستش، دل ناشاد ما؟
بهله از خون شکاری میکند صیاد ما!