ابیات پراکنده در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 التفاتی نیست با ما نرگس دلدار را هست پرهیز از نگاه گرم این بیمار را

1 نیست بر گیرایی حق نمک زین به دلیل کز نمک افزون شود گیرندگی شهباز را

1 عینک چشم دلست آیینه، پیران را بکف از بیاض موی، بر خوان سرنوشت خویش را

1 کی کند اندیشه مرگ، آنکه پیش از مرگ مرد از بریدن نیست پروایی زبان لال را

1 ز شرم باختن عمر، قد دوتاست مرا بیاد قد جوانی، بکف عصاست مرا

1 سینه ریش از یاری هر خس ز بس باشد مرا چون قلم پر ناله هر مد نفس باشد مرا

1 ما به فیض صحبت یاران مشفق زنده ایم آمد و رفت عزیزان چون نفس باشد مرا

1 بخوی نرم شود عقده های مشکل حل که پنبه سخت کلیدی است قفل محکم را!

1 جواب لعل تو، شیرین کند سئوال مرا! مکیدنش چکند تا لب خیال مرا؟!

1 از اینکه نسبت دوری بلعل او دارد عجب مدان که نگیرد عقیق نام مرا