ماده تاریخ در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 شد صایب از این جهان ویران صد حیف ز آن در ثمین بحر عرفان صد حیف

2 گفتند به ناله بلبلان تاریخش: «ای حیف از آن هزاردستان صد حیف»

1 شکر که «عباس شه » خلد سیر کرد چو طی دفتر ایام خود

2 ساخت گرامی خلفی یادگار زنده از او کرد همان نام خود

3 خسرو دین پرور عادل «صفی » آنکه ازو یافت جهان کام خود

4 خاست چو بر پا علم دولتش صبح از او کرد جهان شام خود

1 از فضل خدا، خدیو ایران شاهی که جهان ازوست معمور

2 بلقیس زمانه را «سلیمان » باشند زهم، همیشه مسرور

3 بر خوان عطای او نوالش در کاسه گرفت دست فغفور

4 رفتند ز بیمش اهل آزار بر خویش فرو چو نیش زنبور

1 بفرمان «عباس ثانی » شهی که باشد درش، قبله گاه سپهر

2 ز لشکر کشان در رکابش، یکی شهنشاه انجم سپاه سپهر

3 ز توفیق حق خیمه یی شد تمام که شد ثانی بارگاه سپهر

4 دو چشم است حیران نظاره اش دو آیینه مهر و ماه سپهر

1 چراغ دلم «میرباقر» که داشت ز سیماش نور سیادت ظهور

2 به عشرت‌سرای بقا بار بست از این محنت‌آباد دار غرور

3 شد از رفتن او، ز جان‌ها قرار شد از غیبت او ز دل‌ها حضور

4 ز زهر غمش، عالمی تلخ‌کام ز درد فراقش، جهانی به شور

1 ز خدمت شناسی شنهنشاه عادل که برکوه باشد از او پشت مذهب

2 ز بس کوفت عدلش سر ظالمان را بدزدد بخود دم، چو زنبور عقرب

3 بعهدش برآید اگر ناله از نی شود لرز از بیم او شیر را تب

4 ز بیمش چو هم کسوت شبروان شد ز شبنم کند گریه بر روز خود شب

1 شد یار عزیزی از کفم ناگه، حیف! در راه طریقت، زچنین همره، حیف!

2 تاریخ وفات آن جوان می جستم پیر خردم گفت که:«حیف و ده حیف »!

1 این منصب والا، بتو میمون بادا بد خواه تو را، جگر ز غم خون بادا

2 چون دادرس خلق شدی، شد تاریخ «این دادرسی برتو همایون بادا»

1 «یوسف » مصر نکویی، از جهان رفت و، چشم عالمی گرینده است

2 حلقه در گوش نوازشهای اوست نام حاتم در جهان تازنده است

3 هرکجا آزاده مردی در جهان هست، از جان و دل او را بنده است

4 کهنه گرگ روزگار بی وفا کم چنین «یوسف » بچاه افگنده است

1 از شاه صفی گشت مزین چو سریر دلهای شکسته یافت از وی تعمیر

2 تاریخ جلوسش ز خرد پرسیدم گفتا که بگو:«جوان شد این دولت پیر»!