نانوشته حرف می خوانیم از شاه نعمت‌الله ولی غزل 25
1. نانوشته حرف می خوانیم ما
این کتاب نیک می دانیم ما
مخزن گنج جملهٔ اسما از شاه نعمت‌الله ولی غزل 26
1. مخزن گنج جملهٔ اسما ما
نور چشم تمام اشیا ما
عشق تو بلا و مبتلا از شاه نعمت‌الله ولی غزل 27
1. عشق تو بلا و مبتلا ما
پیوسته خوشیم در بلا ما
روشن است از نور رویش از شاه نعمت‌الله ولی غزل 28
1. روشن است از نور رویش دیدهٔ بینای ما
خلوت میخانهٔ عشق است دایم جای ما
روشنست از نور رویش از شاه نعمت‌الله ولی غزل 29
1. روشنست از نور رویش دیدهٔ بینای ما
درهٔ بیضا بود غواص این دریای ما
در آمد ساقی و آورد از شاه نعمت‌الله ولی غزل 30
1. در آمد ساقی و آورد جام می برای ما
منور کرد نور او سرای که سرای ما
هرچه خواهد می کند از شاه نعمت‌الله ولی غزل 31
1. هرچه خواهد می کند سلطان ما
دل برد جان بخشد آن جانان ما
شاه خودرائی است از شاه نعمت‌الله ولی غزل 32
1. شاه خودرائی است این سلطان ما
جان فدای او و او جانان ما
دُرد درد دل بود درمان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 33
1. دُرد درد دل بود درمان ما
خوش بود دردی چنین با جان ما
دل روان جان می دهد از شاه نعمت‌الله ولی غزل 34
1. دل روان جان می دهد در عشق آن جانان ما
گر قبولش می کند شکرانه ها بر جان ما
صد دوا بادا دوای از شاه نعمت‌الله ولی غزل 35
1. صد دوا بادا دوای درد بی درمان ما
دُرد دردش نوش کن گر می بری فرمان ما
حضرت او را به او بینیم از شاه نعمت‌الله ولی غزل 36
1. حضرت او را به او بینیم ما
لاجرم او را نکو بینیم ما