باز این سر بی سامان، از امیر شاهی سبزواری غزل 49
1. باز این سر بی سامان، سودای کسی دارد
باز این دل هرجایی، جایی هوسی دارد
هر کسی موسم گل گوشه از امیر شاهی سبزواری غزل 50
1. هر کسی موسم گل گوشه باغی دارد
ساکن کوی تو از روضه فراغی دارد
خدنگ او که بجان مژده از امیر شاهی سبزواری غزل 51
1. خدنگ او که بجان مژده هلاک برد
نوید عیش بدلهای دردناک برد
خاک من باد از سر کوی از امیر شاهی سبزواری غزل 52
1. خاک من باد از سر کوی تو گر بیرون برد
نیست روی آنکه این سودا ز سر بیرون برد
مرا عشقت از ره برون از امیر شاهی سبزواری غزل 53
1. مرا عشقت از ره برون می‌برد
به کوی ملامت درون می‌برد
دل زلف ترا گرفت، از امیر شاهی سبزواری غزل 54
1. دل زلف ترا گرفت، بد کرد
شبگیر بد از برای خود کرد
گرم عشقت عنان دل از امیر شاهی سبزواری غزل 55
1. گرم عشقت عنان دل نگیرد
دلم کوی بلا منزل نگیرد
هر دم ز عشق، بر دل از امیر شاهی سبزواری غزل 56
1. هر دم ز عشق، بر دل من صد بلا رسد
آری، بدور حسن تو اینها مرا رسد
ای خوش آنشب که به از امیر شاهی سبزواری غزل 57
1. ای خوش آنشب که به بالین من آن ماه رسد
شمع در دست به کاشانه ام آن شاه رسد
چو سرو قد تو در جویبار از امیر شاهی سبزواری غزل 58
1. چو سرو قد تو در جویبار دیده رسد
مرا خدنگ بلا بر دل رمیده رسد
کسی کش مهر خوبان از امیر شاهی سبزواری غزل 59
1. کسی کش مهر خوبان کار باشد
دلش با درد و محنت یار باشد
مبارک، منزلی کان از امیر شاهی سبزواری غزل 60
1. مبارک، منزلی کان خانه را ماهی چنین باشد
همایون، کشوری کان عرصه را شاهی چنین باشد