غزلیات در دیوان اشعار امیر شاهی سبزواری

1 عمر بگذشت و دلم جز عاشقی کاری نیافت چشم یاری داشت از یاران ولی یاری نیافت

2 ای دل از کویش ببر سرمایه درد و نیاز کین متاع کاسد اینجا هیچ بازاری نیافت

3 تا صبا زلفش برای صید دلها باز کرد آن کمند فتنه را چون من گرفتاری نیافت

4 سالها دل چون صبا طوف ریاض دهر کرد در فضای او گلی گر یافت، بی خاری نیافت

1 ساقی، به غم تو عقل و جان رفت می ده، که تکلف از میان رفت

2 شد تاب و توانم اندر این راه من هم بروم، اگر توان رفت

3 تا شد رخ و زلفت از نظر دور کام دل و آرزوی جان رفت

4 من بودم و دل که قامتت برد آن نیز بجای راستان رفت

1 کسی که عاشق روی تو شد بباغ نرفت هوای کوی تواش هرگز از دماغ نرفت

2 دلی که با تو به غوغای عاشقی خو کرد ز کوی تفرقه در گوشه فراغ نرفت

3 چو لاله دلق می آلود را زنم آتش کز آب دیده بشستم بسی و داغ نرفت

4 دلا بسوز، چو سودای زلف او داری کسی بخانه تاریک بی چراغ نرفت

1 ای دل ایام هجر شد بنیاد رو، که مرگ نوت مبارک باد

2 دل سوزان من ز آه منست چون چراغی نهاده در ره باد

3 آنچنانم بیاد تو مشغول که فراموشیم برفت از یاد

4 مژده ده روزگار را، که گذشت عیش پرویز و محنت فرهاد

1 تا ز شب بر مهت نقاب افتاد سایه بالای آفتاب افتاد

2 در رخم تا بناز خنده زدی نمکی بر دل کباب افتاد

3 مردم دیده را ز مژگانت خار در جایگاه خواب افتاد

4 شیشه زان سر نهد بپای قدح که حریف تنک شراب افتاد

1 دل بهر تو در ملامت افتاد وز عشق بدین علامت افتاد

2 گشتم به هوس ندیم عشقت خود عاقبتم ندامت افتاد

3 ای دل، چو به قامتش فتادی دیدار تو با قیامت افتاد

4 او تیغ جفا کشید، لیکن بر جانب ما غرامت افتاد

1 تا دل ز کف اختیار ننهاد پا بر سر کوی یار ننهاد

2 دور از تو چه داغ بود کایام بر جان و دل فکار ننهاد

3 مرغی که وفای دهر دانست دل بر گل نوبهار ننهاد

4 تا بسته زلف او نشد دل سر بر خط روزگار ننهاد

1 باز آی، که دل بی تو سر خویش ندارد بیمار تو از جان رمقی بیش ندارد

2 از داغ تو ذوقی نبرد عاشق بیدرد مرهم چکند آنکه دل ریش ندارد؟

3 گر لطف تو ما را ننوازد چه توان کرد؟ سلطان چه عجب گر سر درویش ندارد؟

4 آن را که رسد ناوک دلدوز تو بر چشم ناکس بود ار چشم دگر پیش ندارد

1 باز این سر بی سامان، سودای کسی دارد باز این دل هرجایی، جایی هوسی دارد

2 از کنج غمش دیگر، در باغ مخوان دل را کان مرغ که من دیدم، خو با قفسی دارد

3 هر کس بهوای دل، دارد به جهان چیزی مائیم و دل ویران، آن نیز کسی دارد

4 شبها سگ کویش را، رحمی نبود بر من خوش وقت اسیری کو، فریادرسی دارد

1 هر کسی موسم گل گوشه باغی دارد ساکن کوی تو از روضه فراغی دارد

2 من در این کوی خوشم، گر چه به جنت رضوان مجلس خرم و آراسته باغی دارد

3 لاله بین چاک زده پیرهن خون آلود مگر او نیز ز سودای تو داغی دارد

4 دل من در شب گیسوی تو ره گم کرده است مگرش روی تو در پیش چراغی دارد