گل نو آمد و هر کس از امیر شاهی سبزواری غزل 109
1. گل نو آمد و هر کس به عیش و عشرت خویش
من و عقوبت هجران و کنج محنت خویش
...
هرکس گرفته دامن از امیر شاهی سبزواری غزل 110
1. هرکس گرفته دامن سرو بلند خویش
مائیم و گوشه ای و دل دردمند خویش
...
هر کسی پهلوی یاری از امیر شاهی سبزواری غزل 111
1. هر کسی پهلوی یاری به هوای دل خویش
ما گرفتار به داغ دل بیحاصل خویش
...
هر که کوی تو ساخت از امیر شاهی سبزواری غزل 112
1. هر که کوی تو ساخت مسکن خویش
خون خود میکند بگردن خویش
...
پرده بگشا ز روی از امیر شاهی سبزواری غزل 113
1. پرده بگشا ز روی چون مه خویش
که بجانم ز بخت گمره خویش
...
کنون که موسم عیش از امیر شاهی سبزواری غزل 114
1. کنون که موسم عیش است و باده گلرنگ
چو عندلیب غزل‌خوان به باغ کن آهنگ
...
من که چون شمع از از امیر شاهی سبزواری غزل 115
1. من که چون شمع از غمت با سوز دل در خنده‌ام
نیست تدبیری به غیر از سوختن تا زنده‌ام
...
اگر چه خاک درت ز از امیر شاهی سبزواری غزل 116
1. اگر چه خاک درت ز آب دیده گل کردم
خوشم که سینه به داغ تو متصل کردم
...
ای خسته ز تو روان از امیر شاهی سبزواری غزل 117
1. ای خسته ز تو روان مردم
چشم تو بلای جان مردم
...
بیک کرشمه که بر از امیر شاهی سبزواری غزل 118
1. بیک کرشمه که بر جان زدی، ز دست شدم
دگر شراب مده ساقیا، که مست شدم
...
چو نتوانم که در از امیر شاهی سبزواری غزل 119
1. چو نتوانم که در خیل غلامانت کمر بندم
روم در کنج محنت در بروی خویش در بندم
...
مهی شد کان رخ زیبا از امیر شاهی سبزواری غزل 120
1. مهی شد کان رخ زیبا ندیدم
نشانی زان گل رعنا ندیدم
...