غزلیات در دیوان اشعار امیر شاهی سبزواری

1 باغ را چون گل رعنا ز سفر باز آید عالمی را هوس رفته ز سر باز آید

2 گفتمش: عاقبت از مهر تو باز آرم دل زیر لب خنده زنان گفت: اگر باز آید

3 گل بدینگونه که از شرم تو بگریخت ز باغ شوخ چشمی بود ار سال دگر باز آید

4 آخر ای جان که هوس میکندت آن سر کو باش تا از دل آواره خبر باز آید

1 نصیب من ز تو گر درد و آه می‌آید خوشم که یاد منت گاهگاه می‌آید

2 تو می‌روی و ز هر جانبی خلایق شهر پی نظاره شتابان که: شاه می‌آید

3 غبار کوی تو در چشم دیده‌ام، زانست که سرمه در نظرم خاک راه می‌آید

4 نیاز من به چه در معرض قبول افتد به ملتی که عبادت گناه می‌آید

1 زلف تو سراسر شکن و تاب نماید لعل تو لبالب شکر ناب نماید

2 چشم تو محالست که بر حال من افتد بختم مگر این واقعه در خواب نماید

3 طراری آن طره ز رخسار تو پیداست هر جا که رود دزد به مهتاب نماید

4 در شیشه صافی بنگر باده رنگین چون عکس گل و لاله که در آب نماید

1 چو دل چوگان زلفت در نظر دید پریشان گشت و حال خود دگر دید

2 غمت صد رخنه در جان کرد ما را مگر دیوار ما کوتاهتر دید

3 ترا در رهگذر ناگاه دیدم دلم چندین بلا زان رهگذر دید

4 دل از کویت نگردد گرد کعبه که گر دید آبرو، زین خاک در دید

1 با روی تو از سمن که گوید؟ با کوی تو از چمن که گوید؟

2 جایی که تو زلف و رخ نمائی از سنبل و نسترن که گوید؟

3 با لعل تو غنچه لب فرو بست پیش تو از آن دهن که گوید؟

4 درد همه پیش یار گفتند من خود چه کسم؟ ز من که گوید؟

1 دل که پیش تو راز می‌گوید غم دیرینه باز می‌گوید

2 عقل سودای زلف خوبان را فکر دور و دراز می‌گوید

3 مگر استاد جورپیشه ترا همه تعلیم ناز می‌گوید

4 شمع می‌گوید از رخت سخنی سخن جان‌گداز می‌گوید

1 ای فتنه را دو نرگس شوخ تو رازدار من بهر محنتم، دگران را بنازدار

2 جانا تو نازنینی و خلقی نیازمند چشمی بناز جانب اهل نیاز دار

3 از نقش کائنات مبین جز خیال دوست یعنی ز غیر، دیده غیرت فرازدار

4 تر شد بساط هر چمن از گریه های ابر با غنچه گو که لب به شکر خنده بازدار

1 ای به لطف از آب حیوان پاک‌تر قدت از سرو روان چالاک‌تر

2 با که گویم درد خود، کز عشق اوست هر کرا بینم، ز من غمناک‌تر

3 بی‌رخت چون لاله داغم بر دلست سینه‌ام از دامن گل چاک‌تر

4 لعلت از خونم ندارد هیچ باک نرگس شوخت از آن بی‌باک‌تر

1 ای هر دم از جفای تو دل را غمی دگر عالم ز تو خراب و تو در عالمی دگر

2 ایندم که در رکاب توام، خون من بریز ترسم که عمر امان ندهد تا دمی دگر

3 تیری زدی و ریش دل آسوده شد ز درد هان! ای طبیب خسته دلان، مرهمی دگر

4 بلبل ز شوق نعره زنان در حریم باغ گل هر زمان به مجلس نامحرمی دگر

1 سرو ما را هر زمان دل می‌کشد سوی دگر چون گل رعنا که دارد هر طرف روی دگر

2 هر که دارد روی دل در قبله دیدار او سهو باشد سجده در محراب ابروی دگر

3 در طریق دوستی، ثابت قدم چون خاک باش چون صبا تا چند هر دم بر سر کوی دگر

4 جان بیمار مرا تاب شکیبایی نماند ای طبیب، ار عاقلی، جز صبر داروی دگر