الباب السّابع فصل فی‌الغرور و الغفلة والنسیان و حبّ‌الامانی والتّهور فی امور الدّنیا و نسیان‌الموت والبعث والنشر در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 آنچه ارکانی و آنچه گردونیست زان جهان پوستهای بیرونیست

2 هرکه اندر جهان دین باشد هر دمش آسمان زمین باشد

3 مرد تا در جهان دین نرسد از گمان در ره یقین نرسد

4 نردبان سوی گل گرانها راست نردبان سوی دل روانها راست

1 ای گرفته به دست حرص و امل پیر زالی سر تو زیر بغل

2 دو جهان آنکه علوی و سفلیست صورت هر دو باز گویم چیست

3 این یکی پیر تنگ میدانیست وآن دگر زال سبحه گردانیست

4 شکر تسبیح می‌کند جاوید به دو تا مهرهٔ سیاه و سپید

1 چکنی در کنار مادر خو آخر ای نازنین کم از دو دو

2 پای در نه به راه بی‌فریاد بر خرد خوان که هرچه باداباد

3 آنکه با میل مال و مُل باشد نقد در دل ز بیم ذُل باشد

4 به مُل و مال میل تا چه کنی الفی قد چو دال تا چه کنی

1 شوی خود را زنی بدید دژم تنگ دل شد به شوی گفت این غم

2 گر برای منست بادی شاد ور برای دل است پیشت باد

3 از پی نان مریز آب از روی بوحبیشی ز بوغیاث مجوی

4 آبروی از برای نان برود طمع نان بود که جان برود

1 مردم از زیرکان دژم نشود مهر کز عقل بود کم نشود

2 مهر جاهل چو مُهره گردانست مِهر کز عقل بود مهر آنست

3 با هوا مهر کین چه در خوردست که هوا گاه گرم و گه سردست

4 زانکه گردان و بی‌وفا باشد چون هوا مهر کز هوا باشد

1 دوستی دوست را مهمان شد دوست حاضر نبُد پشیمان شد

2 گفت زن را که کدخدایت کو زن ورا گفت گفتنی بر گو

3 گفت پیش آر کیسهٔ زر و سیم زن بیاورد و کرد زر تسلیم

4 مرد بگشاد کیسهٔ دینار برگرفت آنقدر که بود به کار

1 آن شنیدی که عُمّر خطاب دید قومی نشسته در محراب

2 کرد از آن قوم میر عدل سؤال که کدامید چیستتان احوال

3 جمله گفتند ما رفیقانیم همه یک راه و یک طریقانیم

4 یکدگر را برادران شده‌ایم یک دل و جان و یک زبان شده‌ایم

1 دوستی با مُقامر و قلّاش یا مکن یا چو کردی آن را باش

2 دوستی کز پی پیاله کنند ندهی پوست پوست کاله کنند

3 دوست خواهی که تا بماند دوست آن طلب زو که طبع و خاطر اوست

4 بد کسی دان که دوست کم دارد زو بتر چون گرفت بگذارد

1 خلق جز مکر و بند و پیچ نیند همه را آزمودم ایچ نیند

2 گر همه در برت فرو ریزد مرد عاقل درو نیاویزد

3 گر نه‌ای همچو مه به نور گرو همچو خورشید باش تنها رو

4 مهر پیوسته یکسواره بود ماه باشد که با ستاره بود

1 قصه‌ای یاد دارم از پدران زان جهان‌دیدگان پرهنران

2 داشت زالی به روستای تگاو مهستی نام دختری و سه گاو

3 نوعروسی چو سرو تر بالان گشت روزی ز چشم بد نالان

4 گشت پدرش چو ماه نو باریک شد جهان پیش پیر زن تاریک