الباب السّابع فصل فی‌الغرور و الغفلة والنسیان و حبّ‌الامانی والتّهور فی امور الدّنیا و نسیان‌الموت والبعث والنشر در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 آنچه ارکانی و آنچه گردونیست زان جهان پوستهای بیرونیست

2 هرکه اندر جهان دین باشد هر دمش آسمان زمین باشد

3 مرد تا در جهان دین نرسد از گمان در ره یقین نرسد

4 نردبان سوی گل گرانها راست نردبان سوی دل روانها راست

1 مثلت هست در سرای غرور مثل یخ فروش نیشابور

2 در تموز آن یخک نهاده به پیش کس خریدار نی و او درویش

3 هرچه زر داشت او به یخ درباخت آفتاب تموز یخ بگداخت

4 یخ‌گدازان شده ز گرمی و مرد با دلی دردناک و با دمِ سرد

1 مردم از زیرکان دژم نشود مهر کز عقل بود کم نشود

2 مهر جاهل چو مُهره گردانست مِهر کز عقل بود مهر آنست

3 با هوا مهر کین چه در خوردست که هوا گاه گرم و گه سردست

4 زانکه گردان و بی‌وفا باشد چون هوا مهر کز هوا باشد

1 آن چنان شد که در زمین هری ابلهی کرد رخ به برزگری

2 گفت با او ز روی نادانی سبکی چیست در گران جانی

3 گر نداری همی تو خوار مرا پنبه بی‌پنبه دانه کار مرا

4 سبلت او به کون دهقان به وین چنین ریش هم به قصران به

1 زهد ورزی برای مُرداری پس چه گویی که من کیم باری

2 تو از این زهد توبه جوی نصوح ورنه بی‌دل روی به عالم روح

3 چو تو سقمونیا خوری به نیاز آنگه از ریدنت که دارد باز

4 در غم آن دمی که رفت از دست گری و خون گری که جایش هست

1 آن شنیدی که در عرب مجنون بود بر حست لیلی او مفتون

2 دعوی دوستی لیلی کرد همه سلوی خویش بلوی کرد

3 حلّه و زاد و بود خود بگذاشت رنج را راحت و طرب پنداشت

4 کوه و صحرا گرفت مسکن خویش بی‌خبر گشته از غم تن خویش

1 خندهٔ هرزه کار غُمر بود خندهٔ برق را چه عُمر بود

2 بیخ عمرت زمانه برکنده چون همه ابلهان تو و خنده

3 آنکه را لحد و حفره کنده بُوَد مر ورا خود چه جای خنده بُوَد

4 مکن ای دوست در سرای عمل عقل را خرج در غرور امل

1 دوستی دوست را مهمان شد دوست حاضر نبُد پشیمان شد

2 گفت زن را که کدخدایت کو زن ورا گفت گفتنی بر گو

3 گفت پیش آر کیسهٔ زر و سیم زن بیاورد و کرد زر تسلیم

4 مرد بگشاد کیسهٔ دینار برگرفت آنقدر که بود به کار

1 در جهانی که عقل و ایمانست مردن جسم زادن جانست

2 تن فدا کن که در جهان سخن جان شود زنده چون بمیرد تن

3 روزی آخر ز چرخ پاینده هم تو سایی و هم بساینده

4 گر ترا از حواس مرگ برید مرگ هم مرگ خود بخواهد دید

1 اینکه اقلیم بیم و امیدست خود یکی روزه راه خورشیدست

2 اینک امروز ربع مسکونست قطره‌ای از هزار جیحونست

3 هیچ نادیده عالم معنی معرفت را چرا کنی دعوی

4 تو ز طاوس پای دیدستی نام اقلیمها شنیدستی