الباب السّابع فصل فی‌الغرور و الغفلة والنسیان و حبّ‌الامانی والتّهور فی امور الدّنیا و نسیان‌الموت والبعث والنشر در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 در جهانی که عقل و ایمانست مردن جسم زادن جانست

2 تن فدا کن که در جهان سخن جان شود زنده چون بمیرد تن

3 روزی آخر ز چرخ پاینده هم تو سایی و هم بساینده

4 گر ترا از حواس مرگ برید مرگ هم مرگ خود بخواهد دید

1 اینکه اقلیم بیم و امیدست خود یکی روزه راه خورشیدست

2 اینک امروز ربع مسکونست قطره‌ای از هزار جیحونست

3 هیچ نادیده عالم معنی معرفت را چرا کنی دعوی

4 تو ز طاوس پای دیدستی نام اقلیمها شنیدستی

1 مرغ و حور از بهشت ابدانست حکمت و دین بهشت یزدانست

2 نبود جز جمال ایزد قوت عاشقان را به جنت ملکوت

3 تو چه دانی که می چه گیری قوت در چنین دل کجا رسد ملکوت

4 ملکوت از پی گدایی را جان دهد از پی رضایی را

1 زهد ورزی برای مُرداری پس چه گویی که من کیم باری

2 تو از این زهد توبه جوی نصوح ورنه بی‌دل روی به عالم روح

3 چو تو سقمونیا خوری به نیاز آنگه از ریدنت که دارد باز

4 در غم آن دمی که رفت از دست گری و خون گری که جایش هست

1 در جهانی چه بایدت بودن که به پنگان توانش پیمودن

2 چیست دنیا سرای آفت و شر چون کلیدان زاولی به دو در

3 هست چون مار گرزه دولت دهر نرم و رنگین و از درون پر زهر

4 طفل چون زهر مار کم داند نقش او را تتی تتی خواند

1 حرص بگذار و ز آز دست بدار حرص و آزست مایهٔ تیمار

2 حرص را ز آنکه قهر خواند اله عاقل از وی بدان نساخت پناه

3 هرکه او حرص را امام کند خواب و خور جملگی حرام کند

4 نقش رنگین و هیچ جان نه درو خوان زرین و هیچ نان نه برو

1 چیست دنیا و خلق و استظهار خاکدانی پر از سگ و مردار

2 بهر یک خامش این همه فریاد بهر یک خاک توده این همه باد

3 هست مهر زمانه با کینه سیر دارد میان لوزینه

4 از پی گندمی درین عالم چند باشی برهنه چون آدم

1 چندگویی ز چرخ و مکر و فنش به خدای از کری کند سخنش

2 چیست چرخ و زمین فراز و مغاک جامهٔ سبز و دامنی پر خاک

3 شب صد چشم چیست محتالی روز یک چشم چیست دجّالی

4 زشت باشد به خاصه از ابدال جز به عبرت نظارهٔ دجّال

1 برهٔ چرخ هست مردم خوار زو خور خویش هیچ طمع مدار

2 آفتِ کشت تست بر گردون گاو کردنده از سرین و سرون

3 از دو پیکر مجوی ساز و بسیچ کز دو روی هیچ کس نیابد هیچ

4 راه خرچنگ و رای او مپذیر کژ رو و کور را دلیل مگیر

1 آن چنان شد که در زمین هری ابلهی کرد رخ به برزگری

2 گفت با او ز روی نادانی سبکی چیست در گران جانی

3 گر نداری همی تو خوار مرا پنبه بی‌پنبه دانه کار مرا

4 سبلت او به کون دهقان به وین چنین ریش هم به قصران به