الباب السّابع فصل فی‌الغرور و الغفلة والنسیان و حبّ‌الامانی والتّهور فی امور الدّنیا و نسیان‌الموت والبعث والنشر در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 آنکه در بند مال و اسبابند همه غرقه میان گردابند

2 وان کسان کز برونِ در ماندند دان که در دست خویش درماندند

3 عامه دل در هوای جان بستند زانکه از دست جهل سرمستند

4 خاصه در عالم معاینه‌اند همچو سیماب و روی آینه‌اند

1 دور ماهست و خلق را از ماه عمر ماهست چون رهش کوتاه

2 هرکرا ماه پرورد به کنار شیر خواره‌اش دوتا کند چو خیار

3 با رونده روندگان پایند بام خرگه به گِل نیندایند

4 خانهٔ جانت را به سال و به ماه پاره پاره کنند چون خرگاه

1 سر چه پوشی که در بهاران گِل راز پنهان ندارد اندر دل

2 با بهان رای زن ز بهر بهی کز دو عقل از عقیله باز رهی

3 کز تن دوست در سرای مجاز جان برون آید و نیاید راز

4 راز مر دوست را چو جان باشد زان چو جان در دلش نهان باشد

1 درِ دل کوب تا رسی به خدای چند گردی به گرد بام و سرای

2 از درِ کار اگر درآیی تو دانکه بر بام دین برآیی تو

3 دل کند سوی آسمان پرواز بام دین را به نردبان نیاز

4 نردبانی که سوی بام دلست پایهٔ عرش زیر او خجلست

1 صحبت زیرکان چو بوی از گُل عظت ناصحان چو طعم از مُل

2 بی‌غرض پند همچو قند بُوَد با غرض پند پای بند بُوَد

3 در مشام خرد چه زشت آید هر نسیمی که نز بهشت آید

4 بهر اندام دادن اوباش دل چو سندان زبان چو سوهان باش

1 خوش دلی از پی سخن پاشی گفت ادبار را کجا باشی

2 گفت باشد مرا دو جای وثاق دل رزّاق و محبر ورّاق

3 گفت دیگر کجات جوید کس گفت که ادبار را دو خانه نه بس

4 زانکه گوید خرد در این منزل ساعتی از حمار جهل انزل

1 یک جهانند زیر این افلاک کام پر زهر و خانه پر تریاک

2 تا دلت زیر چرخ گردانست هرچه زی تو بدست نیک آنست

3 برگذر زین سرای هزل و هوس پای طاوس ساز و مهد مگس

4 آدمی زیر طبع کی شاید چار حمّال مرده را باید

1 تو به گوهر ورای دو جهانی چکنم قدرِ خود نمی‌دانی

2 با زنان نیک هم نبردی تو با چنین زور مردِ مردی تو

3 چه کمست ای بزرگ زاده ترا در گشاده‌ست و خوان نهاده ترا

4 گر تو خود را در این سرای غرور از سرِ جهل و بخل داری دور

1 آن شنیدی که حامد لفاف در حریم حرم چو کرد طواف

2 ناگهی باز خورد بر وی پیر آنکه در عصر خود نداشت نظیر

3 گفت شیخا بگوی تا چونی تا به رنج زمانه مرهونی

4 گفت حالم سلامت و خیرست لفظ من سال و ماه لاضیرست

1 تازه اندر بهار حق صوفیست سرو بر جویبار حق صوفیست

2 صورت سرو چیست زی عامه راست قد تازه‌روی و خوش کامه

3 صوفیانی که کاسه پردازند چشم تحقیق را همه گازند

4 مرد صوفی تصلّفی نبود خود تصوّف تکلّفی نبود