الباب السّابع فصل فی‌الغرور و الغفلة والنسیان و حبّ‌الامانی والتّهور فی امور الدّنیا و نسیان‌الموت والبعث والنشر در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 آن شنیدی که حامد لفاف در حریم حرم چو کرد طواف

2 ناگهی باز خورد بر وی پیر آنکه در عصر خود نداشت نظیر

3 گفت شیخا بگوی تا چونی تا به رنج زمانه مرهونی

4 گفت حالم سلامت و خیرست لفظ من سال و ماه لاضیرست

1 خواجه‌ای را به مردمی دربست متّکا ساختم بر او ننشست

2 گفتمش تکیه جای باشد خوش گفت آن را که رشته شد ز آتش

3 کی سپارد به تکیه‌گه تن خویش هرکه را گور و مرگ و محشر پیش

4 این همه تکیه‌ها غم و هوسست تکیه‌گه رحمت خدای بسست

1 دزد خانه است نفس حالی بین زو نگه‌دار خانهٔ دل و دین

2 دزد ناگه خسیس دزد بُوَد دزد خانه نفیس دزد بُوَد

3 چون ظفر یافت دزد بیگانه نبرد جز که خردهٔ خانه

4 باز چون دزد خانه در نگرد همه کالای دور دست برد

1 در درون تو خصم با تو بهم لفظ مهتر که یجری مجری الدم

2 چه بوی چون ستور و دیو و دده چار میخ اندرین گدای کده

3 گر نه‌ای جامهٔ ستم‌کاران پس چرا بی‌خودی چو می‌خواران

4 بر هوا عالمی نبینی سود از هوا زنده‌ای بمیری زود

1 بشنو از بارگاه مصطفوی تا چه دانی ز نکتهٔ نبوی

2 صفت کاهلان دین در راه هست لفظ من استوی یوماه

3 اسب کودن به غز و نیست دوان ورنه چون خر نداردی پالان

4 بر تن خود نه‌ای مغفّل بار زانکه باشد سیاه بدکردار

1 خوش دلی از پی سخن پاشی گفت ادبار را کجا باشی

2 گفت باشد مرا دو جای وثاق دل رزّاق و محبر ورّاق

3 گفت دیگر کجات جوید کس گفت که ادبار را دو خانه نه بس

4 زانکه گوید خرد در این منزل ساعتی از حمار جهل انزل

1 کرده بر تارک هوا گردان گرد خود از سیاست مردان

2 سبل از دیده‌ها رباینده چرب دستان به تیر آینده

3 کوس در گوش دلخروش خروش تیر در چشم مرد مردم پوش

4 در زده آفتاب جامه به نیل وآسمان پیل پیل گشته ز بیل

1 زین زمین خسی به چرخ کسی شب و شبگیر کن مگر برسی

2 خاصه در خیر عار باشد عار از توانا توانی اندر کار

3 دل و تن را عسل مده بسیار کان عسل جز کسل نیارد بار

4 گر عسل کم خوری ترا شاید گرمی دل عسل بیفزاید

1 هرکه شاگرد روز شب نبود جز تهی دست و بی‌ادب نبود

2 کاندرین راه پر شتاب و قرار صبر بی‌دست و پای دارد کار

3 اندرین ره چو کند کردی خشم دست گیرد عطا و بیند چشم

4 اندرین عالم و در آن عالم هرکرا پای پیش‌رفتن کم

1 دور ماهست و خلق را از ماه عمر ماهست چون رهش کوتاه

2 هرکرا ماه پرورد به کنار شیر خواره‌اش دوتا کند چو خیار

3 با رونده روندگان پایند بام خرگه به گِل نیندایند

4 خانهٔ جانت را به سال و به ماه پاره پاره کنند چون خرگاه