قصاید و قطعات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 من نگویم که قاسم‌الارزاق نعمت داده از تو بستاناد

2 بلکه گویم که هیچ بخرد را حاجتومند تو نگرداناد

1 ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت

2 ای هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق در مناجات از زبان عقل و جان چون خوانمت

3 هر چه در زیر زمان آید همه اسمست و جسم من ز من بی هیچ عذری در زمان چون خوانمت

4 آسمانها چون زمین مرکب دربان تست با چنین اجلال و رتبت آسمان چون خوانمت

1 منشین با بدان که صحبت بد گر چه پاکی ترا پلید کند

2 آفتاب ار چه روشن‌ست او را پاره‌ای ابر ناپدید کند

1 اگر رای رحمت شود با دلم دمی بو که بی‌زای زحمت زید

2 مگس را کند در زمان نامزد که تا بر سر رای رحمت رید

1 به همه وقت دلیری نکنند هر کرا از خرد و هش یاریست

2 زان که هر جای به جز در صف حرب بد دلی بیش بود هشیاریست

1 ای که اطفال به گهواره درون از ستمت سور نادیده بجویند همی ماتم را

2 قفسی شد ز تو عالم به همه عالمیان اینت زحمت ز وجود تو بنی‌آدم را

3 وه که تا روز قیامت پی آلایش ملک طاهری از تو نجس‌تر نبود عالم را

1 سرخ گویی همیشه غر باشد شبه از لعل پاکتر باشد

2 این چنین ژاژ نزد هر عاقل سخنی سخت مختصر باشد

3 لعل مصنوع آفتاب بود شیشه مصنوع شیشه‌گر باشد

4 سرخ اگر نیست پس بر هر عقل سخن مرتضا دگر باشد

1 ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست درست گرددت این چون بپرسی از بیمار

2 به کارت اندر چون نادرستیی بینی چو تن درست بود هیچ دل شکسته مدار

1 روزگار ای بزرگ چاکر تست هست از آن سوی تو قرار مرا

2 دامن من ز دست او بستان به دگر چاکری سپار مرا

3 شاعران را مدار مجلس تست ای مدار این چنین مدار مرا

1 چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم چو سرش درد کند دشمنان دژم گردند

2 چنان نباید بودن که گر سرش ببرند به سر بریدن او دوستان خرم گردند