ای که هفت اقلیم از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 13
1. ای که هفت اقلیم و چار ارکان عالم را به علم
همچو هفت آبا تو دربایی و چون چار امهات
گرتیر فلک داد کلاهی از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 14
1. گرتیر فلک داد کلاهی به معزی
تازان کله اینجا غذی جان ملک ساخت
گنده پیریست تیره از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 15
1. گنده پیریست تیره روی جهان
خرد ما بدو نظر کردست
قدر مردم سفر پدید از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 16
1. قدر مردم سفر پدید آرد
خانهٔ خویش مرد را بندست
عرش مقاما زر کن از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 17
1. عرش مقاما زر کن کعبهٔ جاهت
دست وزارت در آن بلند مقامست
آن تو کوری نه جهان از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 18
1. آن تو کوری نه جهان تاریکست
آن تو کری نه سخن باریکست
پیش ازین گفتم سه از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 19
1. پیش ازین گفتم سه بوسش را همی
مردمست آن روسبی زن مردمست
دیگ خواجه ز گوشت از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 20
1. دیگ خواجه ز گوشت دوشیزه‌ست
مطبخ او ز دود پاکیزه‌ست
خواجه منصور بپژمرد از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 21
1. خواجه منصور بپژمرد ز مرگ
تازگی جهل ز پژمردن اوست
ای جود تو ز لذت بخشش از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 22
1. ای جود تو ز لذت بخشش سوال جوی
وی عفو تو ز غایت رحمت پناه دوست
به مادرم گفتم ای از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 23
1. به مادرم گفتم ای بد مهر مادر
نبیره دوست من دشمن نه نیکوست
هر جا که روضه‌ایست از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 24
1. هر جا که روضه‌ایست وردیست
هر جا که ناله‌ایست دردیست