چون به ملک اندر از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 180
1. چون به ملک اندر بر آرد گردی از مردان مرد
داد او را تاج و تخت و ملک عالم بر سری
معجز معجزی پدید از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 181
1. معجز معجزی پدید آمد
چون فرورید قوم او پسری
شد باز گهر طبع از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 182
1. شد باز گهر طبع گهرزای معزی
شد یار فلک عقل فلکسای معزی
سخن را به خواب از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 183
1. سخن را به خواب اندرون دوش گفتم
که گر شدی معزی تو دایم همی زی
ای سه بوسش به آدمی از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 184
1. ای سه بوسش به آدمی ناژی
زن تو راستست و تو کاژی
روی من شد چو زر از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 185
1. روی من شد چو زر و دیده چو سیم
از پی بخششت ای خواجه علی
زشتم خواندی و از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 186
1. زشتم خواندی و راست گفتی
من نیز بگویم ار نجوشی
خسرو از مازندران از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 187
1. خسرو از مازندران آید همی
یا مسیح از آسمان آید همی
مرا شهابی گر هجو از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 188
1. مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار
نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی
خواندم حکایتی از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 189
1. خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد
اندر حکایت خلفا زید باهلی
ای کاشکی ز مادر از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 190
1. ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی
یا پس چو زاده بودم جان را بدادمی
خود درشتی گر ببیند از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 191
1. خود درشتی گر ببیند کور چشم و کور دل
خواه با او مردمی کن خواه با او کژدمی