غزلیات صامت بروجردی

1 دگر دل بهر بدنامی ره تدبیر می‌گیرد جنون من خبر از ناله زنجیر می‌گیرد

2 جهان آرزو را چون منی ناکام می‌یابد که بیخ بختم آب از شعله شمشیر می‌گیرد

3 اثر هم بهر آهم ادعای سرکشی دارد گمان کرده است نفرین ضعیفان دربرمی‌گیرد

4 عجب کج بخت افتاده است آسایش که هر ساعت سر راهی ز دوری بر فراز شیر می‌گیرد

1 به دامنم نبود گر دل فکار منست گواه خون شدن قلب داغدار منست

2 همیشه جیب و کنارم ز اشک دیده‌تر است بدان بهار که نبود خزان بهار منست

3 ز بس به گوش گرفتم چو باد پند کسان همین سزای منست این که در کنار من است

4 ز بعد قتل مشورید خون ز چهره مرا چرا که از ستم یار یادگار منست

1 کسی که در صف مستان به احتراز نشیند چه قابل است که در بزم اهل راز نشیند

2 بپای خیز و در این شهر غارت دل و دین کن تو را که گفت نشین تا که فتنه باز نشیند

3 سعادت ابدی چون نوشته بر پیر تیرت بهر دلی که نشیند بگو به ناز نشیند

4 همای عشق چون آگاه بود ز سلطنت فقر همیشه بر سر رندان پاکباز نشیند

1 تنک بر جان در گلو راه نفس کی می‌شود ای خدا این مرغ بیرون از قفس کی می‌شود

2 هر که چون عنقار جوی بی‌نشانی آب خورد همنشین و همدم اهل هوس کی می‌شود

3 آفتاب آسا کسی کاندر سپهرش منزلست الفت او گرم با هر خار و خس کی می‌شود

4 مانده دل در آرزوی حرف تلخی از لبت زان شکر شیرین دهان این مگس کی می‌شود

1 دلم دائم ز هجرت خویش را بیمار می‌خواهد ز تیغ بی‌دریغت سینه را افکار می‌خواهد

2 نمی‌خواهم که داغ عارضت از آب و تاب افتد بلی بلبل همیشه رونق گلزار می‌خواهد

3 چه تاثیری بود بی‌اشک در آه سحر گاهی که لشکر موسم جنگ و هنر سردار می‌خواهد

4 کسی کز بهر کفر و دین به ما ایراد می‌گیرد بگو این گفتگوهاآدم بیکار می‌خواهد

1 خنده‌ات نوش لب ز آب بقا شیرین‌تر است نزد ما نفرین تلخت از دعا شیرین‌تر است

2 ایمنی جستن ز استغنا طریق ابلهی است خواب راحت بر سریر بوریا شیرین‌تر است

3 غیر نخوت نیست نان در سفره ابنای دهر آب کشکول کریمان گدا شیرین‌تر است

4 غیر نخوت نیست نان در سفره ابنای دهر آب کشکول کریمان گدا شیرین‌تر است

1 نگارا زخم دل را مرحمش کن ترحم بر هجوم ماتمش کن

2 شده بسیار بار درد و داغم اگر داری سر یاری سر یاری کمش کن

3 سر بیگانگی دارد وصالت خدایا با محبان همرهش کن

4 شده بر یوسف دل زندگی سخت برون دیگر ز زندان غمش کن

1 تا کی از بخت فرو بسته گره وا نکنی نظر لطف به آوارگی ما نکنی

2 گوییا اسم جدایی نشنیده است دلت ورنه درد دل ما از چه مداوا نکنی

3 شده آئینه دل تیره تر از چهره بخت ز چه از یک نظرش پاک و مصفا نکنی

4 هوس خاک سر کوی تو اندر لب سرماست همتی از چه برین منصب عظمی نکنی

1 شد از آن روزی که صحرای جنون ماوای من کرد شهوت همچو قیس عامری سودای من

2 آنکه در ملک جنون سر داد مجنون را چو من محو و حیرانست پیش طلعت لیلای من

3 بارها راند از در خویشم ولیکن عاقبت از وفا بنهاد بند بندگی بر پای من

4 از نظر افکندنم سهلست منت می‌کشم گر شود گاهی ز لطف از دیگران جویای من

1 ما از دو کون پای به دامن کشیده‌ایم در سایه محبت یاری خزیده‌ایم

2 آن بلبلیم ما که چو از بیضه درشدیم بر شاخسار زلف نکویان پریده‌ایم

3 ای باغبان برای گلی در بما مبند آخر نه ما به گلشن تو نو رسیده‌ایم

4 مائیم در ازل که پیام الست را با گوش خویش از لب جانان شنیده‌ایم