بس که در باغ رخت محو تماشا از صامت بروجردی غزل 61
1. بس که در باغ رخت محو تماشا ماندیم
بی‌خبر از همه نیک و بد دنیا ماندیم
روزگاریست که ما طالب دیدار از صامت بروجردی غزل 62
1. روزگاریست که ما طالب دیدار توئیم
همه دیدار تو جوئیم و گرفتار توئیم
نگارا زخم دل را مرحمش کن از صامت بروجردی غزل 63
1. نگارا زخم دل را مرحمش کن
ترحم بر هجوم ماتمش کن
دلی کز عشق مفتون نیست یا از صامت بروجردی غزل 64
1. دلی کز عشق مفتون نیست یا رب پر ز خونش کن
ز اقلیم محبت خسته و حیران برونش کن
شد از آن روزی که صحرای جنون از صامت بروجردی غزل 65
1. شد از آن روزی که صحرای جنون ماوای من
کرد شهوت همچو قیس عامری سودای من
نمی‌دانم شب هجر تو را باشد از صامت بروجردی غزل 66
1. نمی‌دانم شب هجر تو را باشد سحر یا نه
دل گمگشته‌ام آخر وطین بیند دگر یا نه
رخت را ماه می‌گفتیم اگر از صامت بروجردی غزل 67
1. رخت را ماه می‌گفتیم اگر مه داشت پیرایه
قدت را سرو می‌گفتیم نبود ار سرو را سایه
چه خوش بود ار ز عشق اول دلی از صامت بروجردی غزل 68
1. چه خوش بود ار ز عشق اول دلی شیدا نمی‌کردی
چه می‌کردی ز یاران دوری بی‌جا نمی‌کردی
خوش به حال آن که روز بی‌کسی از صامت بروجردی غزل 69
1. خوش به حال آن که روز بی‌کسی یارش تو باشی
در شب هجران ز راه لطف غمخوارش تو باشی
در شهرت ریا شد عمرم تمام از صامت بروجردی غزل 70
1. در شهرت ریا شد عمرم تمام نیمی
باید به عشق و مستی گردد تمام نیمی
تا کی از بخت فرو بسته گره از صامت بروجردی غزل 71
1. تا کی از بخت فرو بسته گره وا نکنی
نظر لطف به آوارگی ما نکنی
مردم از تیر بلایت امتحانم از صامت بروجردی غزل 72
1. مردم از تیر بلایت امتحانم می‌کنی
هر زمان بر ناوک جوری نشانم می‌کنی