غزلیات صامت بروجردی

1 گرفته نور ز داغ جگر نظاره ما که آفتاب برد حسرت ستاره ما

2 درستکاری ما را همین طریق بس است که هیچ آنیکه نشکست سنگ خاره ما

3 کسی ز صحبت ما دو رشد که نا اهلست کدام پنبه خطر دیده از شرار ما

4 کلام عشق و هوس را چه سازگاری نیست از آن سبب بود از سایه هم کناره ما

1 فلک همان نه تو را مهربان به ما نگذاشت به هیچ دور دو دل با هم آشنا نگذاشت

2 به وادی طلبت عاقبت به خیر نشد کسی که عاقبت کار با خدا نگذاشت

3 کسی که آب و گلت را سرشت سنگدلیست که در دلت اثر از مایه وفا نگذاشت

4 کسی به مملکت عشق گشت خانه به دوش که قیمت کفنی بعد خود به جا نگذاشت

1 جز مهر تو ای مه سروکارم به کسی نیست جز خاک سر کوی تو بر سر هوسی نیست

2 شد لال جرس در ره عشق تو چو داند خوشتر ز فغان دل پر خون جرسی نیست

3 روزی تو کنی یاد اسیران که چو بینی از ما به جز از مشت پری در قفسی نیست

4 گفتی که به بالین تو آیم دم مردن افسانه اگر نیست مرا جز نفسی نیست

1 دلی کز عشق مفتون نیست یا رب پر ز خونش کن ز اقلیم محبت خسته و حیران برونش کن

2 سری کز غمزه لیلی و شت ناگشته سودایی چون مجنون خوار و سرگردان به صحرای جنونش کن

3 اگر چون بیستون بار غمت اندر دلی نبود بسان خیمه بی‌خانمان و بی‌ستونش کن

4 نمی‌گویم شرار عشق خود از سینه‌ام کم کن چو می‌خواهی بسوزی هر چه بتوانی فزونش کن

1 از تیر خطا کردن تو دل گله‌مند است ای سخت کمان قیمت یک تیر تو چند است

2 هر چند بود بخت من غمزده کوتاه الحمد که اقبال تو امروز بلند است

3 اهل خردم پند دهند از چه نگویند با خوبش که دیوانه کجا قابل پند است

4 از محنت بیداری شبها خبرش نیست آن را که سحر تکیه به دیبا و پرند است

1 ز بسکه در غم روی تو انتظار کشیدم قلم به صفحه عشاق روزگار کشیدم

2 شدم ز صافی طینت چنان به پرتو عشقت که مهره را به سلوک از دهان مار کشیدم

3 ز بیم خواهش بی‌جا که از وصال تو می‌کرد پی مواخذه منصور دل بدار کشیدم

4 شدم تسلی حام می و محبت دیگر که مهره را به سلوک از دهان مار کشیدم

1 گرچه هر تیر جفا کز تو رسد مطلوبست خود بگو عاشق بیچاره مگر ایوبست

2 ترک اولی نبود شیوه حسن است ولی آنکه در خاطر یوسف نبود یعقوبست

3 یا رب این شاخ محبت که خزانش مرساد گرچه بارم ندهد سایه او هم خوبست

4 نی همین مسجد و محراب پرافسانه ز اوست بهر هفتاد و دو ملت رخ او آشوبست

1 باز آراسته بینم صف مژگان تو را عزم غوغا بود آن نرگس فتان تو را

2 کاش آید مه کنعان و ببیند در بند بس جو خود بی سر و پاطره افشان تو را

3 دعوی حسن به یوسف نشدی راست به مصر گر نکردی وطن آن چاه ز نخدان تو را

4 حق نعمت نشناسد بر اهل بصر هر که از دیده برآرد بر پیکان تو را

1 ای خوش آن روز که دل به هر غمت جایی داشت سر سودازده با مهر تو سودایی است

2 هر چه سوز دلم از درد فراقت غم نیست کاشکی شام غمت و عده فردایی داشت

3 گفت از دامن مقصود مکش دست ای کاش دل شوریده من تاب و توانای داشت

4 خانه بر دوش کسی یاد ندارد چون من باز مجنون به جهان گوشه صحرایی داشت

1 تلخی صبر است بس بر طبع شکر ریز ما شور شیرنی نمی‌خواهد به سر پروز ما

2 سر به جز آغوش زانو جا نمی‌جوید دگر بار دوش کس نگردد بعد از این شبدیزما

3 شش جهت رانی همین شد ز ابر مژگان عرصه تنک نه فلک دارد حذر از خنجر خون ریز ما

4 عشرت گلزارها شد بر هزاران واگذار غنچه داغ است گلهای نشاط انگیز ما