غزلیات صامت بروجردی

1 خوش به حال آن که روز بی‌کسی یارش تو باشی در شب هجران ز راه لطف غمخوارش تو باشی

2 عالمی اندر خم زلفت گرفتار امام صرفه با آن است کز خوبی گرفتارش تو باشی

3 یوسف مصری تو وخلقی گرفتار تو لیکن نازم آن حسنی که در عالم خریدارش تو باشی

4 جهت الفردوس یکسان ست با دوزخ به چشمش آنکه خلد و کوثر و جنات و انهارش تو می‌باشی

1 هر چه خواهی بر من ای دنیا ز تلخی تنگ گیر هی به قصد شیشه دلهای نازک سنگ گیر

2 تا توانی یا لئیمان گرم کن طرح و فاق تا توانی یکدلی را بر ضعیفان تنگ گیر

3 من نه از مهرت شوم خوشدل نه از قهرت ملول دیگران را رو بدام خود بر یور رنگ گیر

4 من سپر انداختم روز نخستین پیش تو بهر قتل تنگ چشمان رویراق جنگ گیر

1 بلندآوازه بلبل در گلستان کرد دستان را که در جای بلند آنجا نباید داد بستان را

2 تقاضای جهان کرد از چمن آواره بلبل را که تا سرمنزل زاغ و زعن سازد گلستان را

3 به جای بغی و عدوان خهوشتر آن باشد که بنوازی به شکر روزگار بی‌نیازی تنگدستان را

4 کلید دولت وارستگی کی اوفتد بر کف ازاین ده روزه دنیا به دنیا پای بستان را

1 اطراف رخت را خط شبرنگ گرفته است افستس که آن آینه را زنگ گرفته است

2 هر سو نگرم تیر جفایی به کمین است خوش در سر بخت دل ما تنگ گرفته است

3 از دیر خرامیدن تیرت عجبی نیست گر دیر حنای دل ما رنگ گرفته است

4 یک جا سپه غمه و یک جا صف مژگان در کوی تو امشب ز دو جا جنگ گرفته است

1 تبسم لبت از لعل آبدارتر است ز فصل گل رخ خوب تو خوش بهارتر است

2 سمند تازی نازت به قلب های خراب ز رخش رستمی ای شوخ راهوارتر است

3 فساد زلف تو در جنت رخت همه جا ز مار و فتنه ابلیس آشکارتر است

4 به پیش عقرب زلفت خوشم ولی چه کنم که چشم شوخ تو هر روز پایدارتر است

1 طره صیادی مرا در زلف خود زنجیر کرد تار مویش را به سحر غمزه طوق شیر کرد

2 دره دره آنچه در هستی بود در بند اوست عشق را نازم که آخر تا کجا تاثیر کرد

3 بسکه دیر آمد بسر وقت دلم داغ غمش تا که از حسرت مرا اندر جوانی پیر کرد

4 دعوی بی‌جای عشقش حد این مسکین نبود خامه صنع ازل این کار را تقدیر کرد

1 چه خوش بود ار ز عشق اول دلی شیدا نمی‌کردی چه می‌کردی ز یاران دوری بی‌جا نمی‌کردی

2 چرا اگر وعده کشتن نمودی رفته از یادت تو آن بودی که از قتل کسی پروا نمی‌کردی

3 به بی‌جا دعوی مستوریت باور نمی‌دارم چنین گر بود هر ساعت به جایی جا نمی‌کردی

4 بکوبت چو نمگس جانها نمی‌گردید سرگردان تبسم گر گهی زان لعل شکر خا نمی‌کردی

1 رخت را ماه می‌گفتیم اگر مه داشت پیرایه قدت را سرو می‌گفتیم نبود ار سرو را سایه

2 نزاده دایه امکان دگر طفلی بدین خوبی تعالی‌الله ار این طفل و هزار احسن بر این دایه

3 به فال وصل بگشودم نقاب از مصحف رویت ز بسم‌الله ابرویت درآمد اول آیه

4 نهادم دل به ابرویت که از کشتن شوم ایمن ندانستم که با ترکان چشمت گشته همسایه

1 دمی که باده عشترت بتان به جام کنند به نزد دردکشان ترک ننک و نام کنند

2 مدام خنده بدان می کشان زند ساغر که نان پخته خود را ز گریه خام کنند

3 شود چو دست تظلم دراز باز بر او عبث به حشر شهیدان وی قیام کنند

4 سبک تبسم زیر لب این بتان گه وصل حساب هجر دو صدساله را تمام کنند

1 دو شینه دل از دوری دلبر گله می‌کرد تنگ از طمع وصل بخود حوصله می‌کرد

2 از آمد و شد گشت چنان قاصد آهم کز ضعف تو گویی طلب راحله می‌کرد

3 هر دم بسر کوی تو از بیم رقیبان چون چله نشین ورد زبان به سلمه می‌کرد

4 گر سخت نبد جان ز چه از رفتن جانان اندر قفس تن قدمی فاصل می‌کرد