صبح ظفر از مشرق امید بر آمد از سلمان ساوجی قصیده 35
1. صبح ظفر از مشرق امید بر آمد
اصحاب غرض را تب سودا ببر آمد
دل را هوای چشم تو بیمار می‌کند از سلمان ساوجی قصیده 36
1. دل را هوای چشم تو بیمار می‌کند
جان را امید وصل تو تیمار می‌کند
آن دم که باد صبح به زلفت گذر کند از سلمان ساوجی قصیده 37
1. آن دم که باد صبح به زلفت گذر کند
مشک ختن به خون جگر چهره تر کند
وصف ماه من چو شعری را منور می‌کند از سلمان ساوجی قصیده 38
1. وصف ماه من چو شعری را منور می‌کند
آفتاب از مطلع آن شعر سر بر می‌کند
وقت آن آمد که بلبل در چمن گویا شود از سلمان ساوجی قصیده 39
1. وقت آن آمد که بلبل در چمن گویا شود
بهر گل گوید «خوش آمد» تا دل گل وا شود
باد سحرگهی به هوای تو جان دهد از سلمان ساوجی قصیده 40
1. باد سحرگهی به هوای تو جان دهد
آب حیات را، لب لعلت نشان دهد
صبا، چون پرده ز روی بهار بگشاید از سلمان ساوجی قصیده 41
1. صبا، چون پرده ز روی بهار بگشاید
عروس گل، تتق از صد بار بگشاید
سحرگهی که چمن، شمع لاله در گیرد از سلمان ساوجی قصیده 42
1. سحرگهی که چمن، شمع لاله در گیرد
سمن به عزم صبوحی پیاله برگیرد
زامروز تا به حشر بر ابنای روزگار از سلمان ساوجی قصیده 43
1. زامروز تا به حشر بر ابنای روزگار
شکرانه واجب است به روزی هزار بار
چون به عزم حضرت خورشید جمشید اقتدار از سلمان ساوجی قصیده 44
1. چون به عزم حضرت خورشید جمشید اقتدار
آفتاب سایه گستر، سایه پروردگار
فرخ اختر اختری دری و دری شاهوار از سلمان ساوجی قصیده 45
1. فرخ اختر اختری دری و دری شاهوار
شد ز برج خسروی و درج شاهی آشکار
دجله عمری است، تر وتازه که خوش می گذرد از سلمان ساوجی قصیده 46
1. دجله عمری است، تر وتازه که خوش می گذرد
ساقیا می گذر عمر به عطلت مگذار!