قصاید در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 دولت سلطان اویس، عرصه دوران گرفت ماه سر سنجقش، سر حد کیوان گرفت

2 هر چه ز اطراف بحر، وآنچه زاکناف بر داشت به تیغ آفتاب، سایه یزدان گرفت

3 ماهچه رایتش، سر به فلک برفراشت شاه به ماهی ز روم، تا در کرمان گرف

4 از طرفی دولتش، دفتر دیوان نوشت وز جهتی لشگرش، ملک سلیمان گرفت

1 گفت: لبش نکته‌ای، لعل بدخشان شکست زد دهنش خنده‌ای، پسته خندان شکست

2 باز به چوگان زلف، آمد و میدان بتاخت گوی دلم را که شد، پاره و چوگان شکست

3 کی به رخ او سد، با همه تاب آفتاب خاصه که او طرف گل، بر مه تابان شکست

4 با خط نسخش که آن انشا یاقوت اوست خال سیه شد غبار، رونق ریحان شکست

1 ساقی زمان آذر و دوران بهمن است خون زلال رز ز زلال به زندان آهن است

2 در جام و آتش می، کن، تاملی این اتحاد بین که میان دو دشمن است

3 زان جام برفروز دل تاب خورده را کین تابخانه ایست کزان جام روشن است

4 گلگون می بیار که هیچ اعتماد نیست بر خنگ آسمان که شموسست و توسن است

1 آن ماه، رو اگر بنماید شبی به ما در وجه او نهیم دل و جان به رو نما

2 رویش مه مبارک و مویش لیال قدر خود قدر آن لیال که داند به غیر ما؟

3 آن خد دلفریب تو بر قد دلکشت چون ماه چارده شب، بر خط استوا

4 بگشا به پرسشم لب لعل و رسان به کام جان را از آن مفرح یاقوت دلگشا

1 بهار خانه چین، عرصه گلستان است مخوان بهار مغانش که دشت موغان است

2 خوش است وقت گل تازه زانکه در همه وقت ندیم مجلس او بلبلی خوش الحان است

3 خوش است رقص سهی سرو با نوای هزار از آنک در حرکت با هزار دستان است

4 میان باغ درخت شکوفه پنداری که قصری از گهر اندر ریاض رضوان است

1 در درج عقیق لبت نقد جان نهاد جنسی عزیز یافت، به جایی نهان نهاد

2 قفلی ز لعل بر در آن درج زد لبت خالی ز عنبر آمد و مهری بر آن نهاد

3 باریکتر از مو کمرت را دقیقه‌ای ناگاه در دل آمد نامش میان نهاد

4 شیرینتر از شکر به سخن در لطیفه‌ای رویت نمود لعل تو نامش دهان نهاد

1 دلشاد باد، آنکه جهان در امان اوست گردون پیر، بنده بخت جوان اوست

2 خورشید هست فلکه زرین خیمه‌اش جرم هلال، ماهچه سایبان اوست

3 دولت کنیزکی است ز ایوان حضرتش اقباتل بنده‌ای است که بر آستان اوست

4 هر یک کنار پرده سرایش نهاده است خرگاه آسمان که زمین در امان اوست

1 مصور ازل از روح، صورتی می‌خواست مثال قد تو را برکشید و آمدراست

2 بنفشه سنبل زلفت به خواب دید شبی علی الصباح پریشان و سرگران برخاست

3 همه خیال سر زلف بار می‌بندم شب دراز و برانم که سر به سر سوداست

4 خیال سرو بلندت در آب می‌جویم زهی لطیف خیالی که در تصور ماست

1 هر دل که در هوای جمالش مجال یافت عنقای همتش دو جهان زیر بال یافت

2 هر جا که در بلای ولایش گرفت انس از نعمت و نعیم دو عالم ملال یافت

3 آداب خدمت درش آن را میسر است کو از ادیب « ادبنی » گوشمال یافت

4 هر مدرکی که زد در درک کمال او خود را مقید در کات ضلال یافت

1 خاک، خون آغشته لب تشنگان کربلاست آخر ای چشم بلابین! جوی خون بارت کجاست؟

2 جز به چشم و چهره مسپر خاک این ره، کان همه نرگس چشم و گل رخسار آل مصطفاست

3 ای دل بی‌صبر من آرام گیر اینجا دمی کاندر اینجا منزل آرام جان مرتضاست

4 این سواد خوابگاه قره‌العین علی است وین حریم بارگاه کعبه عز و علاست