رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 دستت چو به کارد کلک را بتراشید دانی سر انگشت تو چون بخراشید؟

2 چون گوهر مواج کف و گل بودند تیغت ز تحیر سر انگشت گزید

1 دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟ ز آن سلسله زلف چرا مجنونی؟

2 من دیده‌ام از برای او پر خونم آخر تو ندیده‌ای، چرا پر خونی؟

1 سوز تو جگر کباب می‌گرداند اندوه تو دل خراب می‌گرداند

2 از حسرت مجلس تو ساقی شب و روز در چشم پیاله آب می‌گرداند

1 دیدیم که این دایره بی سر و بن انگیخت بسی جور نو از دور کهن

2 گر بالش چرخ زیر دست تو شود زنهار به هیچ رو بر او تکیه مکن

1 ای کارگزاران درت شمس و زحل، در مملکت تو سایه‌ای میر اجل

2 ای شمه‌ای از لطف تو درباره نحل وی آیتی از صنع تو در شان عسل

1 درد آمد و گرد من ز هر سو بنشست گه بر سرو چشم و گاه بر رو بنشست

2 چون دولت کار او به پایان برسید آمد به ادب به هر دو زانو بنشست

1 ای دیده اگر هزار سیل انگیزی خاک همه تبریز به خون آمیزی

2 از عهده ماتمش نیائی بیرون بی فایده آب خود چرا می‌ریزی؟

1 اشکم ز رخ تو لاله رنگ آمده است پای دلم از دلت به سنگ آمده است

2 آمد دل و در کنج دهانت بنشست مسکین چه کند ز غم به تنگ آمده است

1 ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ از خود بطلب کز تو جدا نیست خدا

2 اول به خود آ چون به خود آیی به خدا کاقرار نمایی به خدایی به خدا

1 در طیره‌ام از باد که آمد سویت وز شانه که دست می‌زند در مویت

2 خود سایه که باشد که فتد در پیشت؟ خورشید که باشد که جهد در کویت؟