دی سرو به باغ سرفرازی از سلمان ساوجی رباعی 61
1. دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد
سوسن به چمن زبان درازی می‌کرد
زلف سیهت که بر مهت می‌پوید از سلمان ساوجی رباعی 62
1. زلف سیهت که بر مهت می‌پوید
در باغ رخت سنبل و گل می‌بوید
هر لحظه ز من ناله نو می‌خیزد از سلمان ساوجی رباعی 63
1. هر لحظه ز من ناله نو می‌خیزد
پیری ز تنم خرابه‌ای انگیزد
جان در طلب رطل گران می‌گردد از سلمان ساوجی رباعی 64
1. جان در طلب رطل گران می‌گردد
تن بر سر بازار مغان می‌گردد
زلف تو همه روز مشوش باشد از سلمان ساوجی رباعی 65
1. زلف تو همه روز مشوش باشد
خال تو از آن روی برآتش باشد
ترکم که مهش به پیش زانو از سلمان ساوجی رباعی 66
1. ترکم که مهش به پیش زانو می‌زد
با شاه فلک به حسن پهلو می‌زد
... م که همیشه آب خود می‌ریزد از سلمان ساوجی رباعی 67
1. ... م که همیشه آب خود می‌ریزد
افتاده ز پا، وز آن نمی‌پرهیزد
سلمان، زر و اسب و کار و از سلمان ساوجی رباعی 68
1. سلمان، زر و اسب و کار و بارت بردند
سرمایه روز و روزگارت بردند
ای خواجه دوای درد ما کی از سلمان ساوجی رباعی 69
1. ای خواجه دوای درد ما کی باشد؟
وین وعده و انتظار تا کی باشد؟
از شمع جمال تو دلم تاب از سلمان ساوجی رباعی 70
1. از شمع جمال تو دلم تاب کشد
از جام لبت خرد می ناب کشد
روزی که سمن بر لب جو بر از سلمان ساوجی رباعی 71
1. روزی که سمن بر لب جو بر روید
خرم دل آنکس که لب جو جوید
سوز تو جگر کباب می‌گرداند از سلمان ساوجی رباعی 72
1. سوز تو جگر کباب می‌گرداند
اندوه تو دل خراب می‌گرداند