رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 ای خواجه دوای درد ما کی باشد؟ وین وعده و انتظار تا کی باشد؟

2 گویند که آخرین دوا کی باشد راضی شدم آخر آن دوا کی باشد؟

1 در وصل نماند بیش ازین تدبیرم پیشم بنشین دمی که پیشت میرم

2 چون اشک ز چشم من جدا خواهی شد آخرکم آنکه در کنارت گیرم

1 امسال مکرر است وقت گل و مل وز غم سر و برگ ندارد بلبل

2 با آن همه شوکت ز پریشانی وقت بی تیغ و سپر برون نمی‌آید گل

1 جان در طلب رطل گران می‌گردد تن بر سر بازار مغان می‌گردد

2 مسواک به عهدم نرسیده است به کام تسبیح به دست من به جان می‌گردد

1 ای دوست کجائی و کجائی که نئی؟ آخر تو کرائی و کرائی که نئی؟

2 بیگانگی تو با من افتاد ار نه تو یار کدام آشنایی که نئی؟

1 تا کی چو گل از هوا مشوش باشیم؟ چند از پی آبرو در آتش باشیم؟

2 چون جان عزیز ما به دست قدر است تن را به قضا دهیم و دلخوش باشیم

1 سیمین ز نخت که جان از آن بنماید سییبی است که دانه از میان بنماید

2 در خنده بار دانه ماند لب تو کز دانه لعلش استخوان بنماید

1 ای دیده پی بلای دل می‌پوئی در آب بلای دل، بلا می‌جوئی

2 خواهی که به اشک دیده دل پاک کنی سودت ندهد که خون به خون می‌شوئی

1 مقصود ز احسان درم و دینار است چندم دهی امید که زر در کار است؟

2 از بخشش اگر وعده امید است تو را امید به دولت شما بسیار است

1 ابر است گهر بار و هوا عنبر بیز عاشق ز هوا چون کند آخر پرهیز؟

2 ساقی سپهر بر کف نرگس مست بنهاده پیاله‌ای که کج‌دار و مریز