رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 شاها ز تو چشم سلطنت را نور است در سایه چتر تو جهان معمور است

2 المتنه الله که عدو مقهور است بر رغم عدوی تو ولی منصور است

1 چون در سر زلف تو صبا می‌پیچد سودای وی اندر سر ما می‌پیچد

2 چون زلف تو عقل سر پیچید از ما دریاب که عمر نیز پا می‌پیچد

1 خالت که بر آن عارض مهوش زده‌اند یارب که چه دلگشا و دلکش زده‌اند

2 ای بس که در آرزوی رویت خود را چشم و دل من بر آب و آتش زده‌اند

1 سیمین ز نخت که جان از آن بنماید سییبی است که دانه از میان بنماید

2 در خنده بار دانه ماند لب تو کز دانه لعلش استخوان بنماید

1 گل افسری از لعل و گهر می‌سازد زر دارد و این کار به زر می‌سازد

2 یک سفره بر آراست به صد برگ و نوا دریاب که سفره سفر می‌سازد

1 این عمر نگر چه محنت افزای آمد وین درد نگر چه پای بر جای آمد

2 درد از دل و چشم من به تنگ آمده بود کارش چو به جان رسید در پای آمد

1 در وصف لبت نطق زبان بسته بود پیش دهنت پسته زبان بسته بود

2 ابروی تو آن سیاه پیشانی دار پیوسته به قصد سرمیان بسته بود

1 آن را که می و مطرب دلکش باشد در موسم گل چرا مشوش باشد

2 گل نیست دمی بی می و مطرب خالی ز آنروی همیشه وقت گل خوش باشد

1 گل زر به کف و شراب در سر دارد در گوش ز بلبل غزلی تر دارد

2 خرم دل آنکسی که چون گل به صبوح هم مطرب و هم شراب و هم زر دارد

1 چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود، یک ذره نه کم شود نه خواهد افزود،

2 آسوده ز هر چه نیست می‌باید زیست و آزاد ز هر چه هست می‌باید بود