رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 گفتم که مگر به اتفاق اصحاب در موسم گل ترک کنم باده ناب

2 بلبل ز چمن نعره زنان داد جواب کای بیخبران برگ گل و ترک شراب؟

1 این عمر نگر چه محنت افزای آمد وین درد نگر چه پای بر جای آمد

2 درد از دل و چشم من به تنگ آمده بود کارش چو به جان رسید در پای آمد

1 خواهم که مرا مدام آماده بود جام و می و شاهدی که آزاده بود

2 چندان بخورم باده که چون خاک شوم این کاسه سر هنوز پر باده بود

1 شعر تو که هست قوت جان مردم آورد به ما رقعه رسان مردم

2 بر مردمک دیده نهادم سخنت مشهور شد این سخن میان مردم

1 ای سایه سنبلت سمن پرورده، یاقوت تو را در عدن پرورده،

2 همچون لب خود مدام جان می‌پرور ز آن راح که روحی است بدن پرورده

1 یک زخم غمت هزار مرهم ارزد خاک قدمت تاج سر جم ارزد

2 چشم تو سواد ملک حسن است از آنک یک گوشه به ملک هر دو عالم ارزد

1 چون در سر زلف تو صبا می‌پیچد سودای وی اندر سر ما می‌پیچد

2 چون زلف تو عقل سر پیچید از ما دریاب که عمر نیز پا می‌پیچد

1 در معده خالی ندهد مل ذوقی بی ساغر می‌ندارد از گل ذوقی

2 بی برگ و نوای عیش حاصل نشود از برگ گل و نوای بلبل ذوقی

1 دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد سوسن به چمن زبان درازی می‌کرد

2 در غنچه نسیم صبحدم می‌پیچید با بید و چنار دست بازی می‌کرد

1 بر زلف تو چون باد وزیدن گیرد از هر طرفی مشک وزیدن گیرد

2 چون در لبت اندیشه باریک کنم خون از رگ اندیشه چکیدن گیرد