رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 اسبی که مرا خواجه بر آن اسب نشاند هر کس که بدید اسب شطرنجش خواند

2 چون راندمش در اولین گام بماند بد جانوری بود، ندانم به چه ماند

1 ای خواجه فلان الدین که ریشت ... باد ریشت نفسی نیست ز دندان آزاد

2 بر ریش تو یک گوزگره خواهم زد زآنان که به دندان نتوانیش گشاد

1 ابر است گهر بار و هوا عنبر بیز عاشق ز هوا چون کند آخر پرهیز؟

2 ساقی سپهر بر کف نرگس مست بنهاده پیاله‌ای که کج‌دار و مریز

1 از جام توام بهره خمار آمد و بس وز باغ توام نصیب خار آمد و بس

2 از هر چه در آید به نظر مردم را در ددیده من خیال یار آمد و بس

1 رویت که ازو گرفت نیرو آتش از فتنه بر افروخت به هر سو آتش

2 با روی تو در ستمگری زد پهلو زلف تو و کرد زیر پهلو آتش

1 دل خواستم از زلف سمن پوش تو دوش گفتا که چه دل؟ دل که؟ دل چیست؟ خموش

2 زلف تو اگر چه حال ما می‌ماند لیکن طرف دوش تو می‌دارد گوش

1 گل بین که دریدند همه پیرهنش کردند برهنه بر سر انجمنش

2 در چوب شکافتند همه پیرهنش کردند به صد پاره میان چمنش

1 دذر راه بسر همی پوید شمع پروانه‌ای از حسن تو می‌جوید شمع

2 تا ز آتش لعل تو سخن گوید شمع هر لحظه دهان به آب می‌شوید شمع

1 ای داده غمت بباد جانم چو شمع تا کی ز غمت اشک فشانم چون شمع؟

2 گر می‌کشی‌ام بکش که خود را همگی من با تو نهاده، در میانم چون شمع

1 از باغ جمالت ار آگه بودی گل این راه پر از خار نپیمودی گل

2 با این همه خارها که در پا دارد چون آمد و چون بدین زودی گل؟