در وصل نماند بیش ازین از سلمان ساوجی رباعی 97
1. در وصل نماند بیش ازین تدبیرم
پیشم بنشین دمی که پیشت میرم
سرمایه دین و دل به غارت از سلمان ساوجی رباعی 98
1. سرمایه دین و دل به غارت دادم
سود دو جهان را به خسارت دادم
دوش آن بت شوخ دلربا گفت از سلمان ساوجی رباعی 99
1. دوش آن بت شوخ دلربا گفت به چشم:
با دل که نیایی بر ما، گفت: به چشم
نی دولت آنکه یار غارت از سلمان ساوجی رباعی 100
1. نی دولت آنکه یار غارت بینم
نی فرصت آنکه در کنارت بینم
تا کی چو گل از هوا مشوش از سلمان ساوجی رباعی 101
1. تا کی چو گل از هوا مشوش باشیم؟
چند از پی آبرو در آتش باشیم؟
من باغ ارم بر سر کویت از سلمان ساوجی رباعی 102
1. من باغ ارم بر سر کویت دیدم
من روز طرب در شب مویت دیدم
از دوست مرا چون نگریزد از سلمان ساوجی رباعی 103
1. از دوست مرا چون نگریزد چه کنم؟
هر عذر که گویم نپذیرد چه کنم؟
در مجلس تو ز گل پراکنده‌ترم از سلمان ساوجی رباعی 104
1. در مجلس تو ز گل پراکنده‌ترم
وز نرگس مخمور، سرافکنده ترم
درویش، ز تن جامه صروت از سلمان ساوجی رباعی 105
1. درویش، ز تن جامه صروت بر کن
تا در ندهب به جامه صورت تن
دارم عجب از غنچه دل تنگ از سلمان ساوجی رباعی 106
1. دارم عجب از غنچه دل تنگ که چون
از دل رخ نازنین گل کرد برون
خواهم شبکی چنانکه تو از سلمان ساوجی رباعی 107
1. خواهم شبکی چنانکه تو دانی و من
بزمی که در آن بزم تو و امانی و من
زیر و زبر چشم ترا بس موزون از سلمان ساوجی رباعی 108
1. زیر و زبر چشم ترا بس موزون
نقاش ازل سه خال زد غالیه گون