رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 تا ناله بلبلم به گوش آمده است دل با سر عیش نای و نوش آمده است

2 رگ از تن خشک تاک برخاسته است خون در تن جام می‌ بجوش آمده است

1 ز آن رو که هوا، بوی خوشت می‌گیرد دی را دمی از باد هوا نگریزد

2 بر باد هوا بید به بویت ارزد در پای صبا شمع به عشقت میرد

1 چون حال دل من ز غمت گشت تباه آویخت در آن زلف دل آشوب سیاه

2 ز آنسان که در آتش سقر اهل گناه آرند به مار و کژدم از عجز پناه

1 آمد سحری ندا ز میخانه ما کای رند خراباتی دیوانه ما

2 برخیز که پر کنیم پیمانه ز می زآن پیش که پر کنند پیمانه ما

1 آورد بهم تیر و کمان را در دست تیر آمد و در خانه خویشش بنشست

2 آمد به سر تیر کمان خانه فرو انصاف که نیک از آن میان بیرون جست

1 ... م که همیشه آب خود می‌ریزد افتاده ز پا، وز آن نمی‌پرهیزد

2 بر پای کنش به دست خویش از سر لطف ای یار، که از دست تو برمی‌خیزد

1 زلف تو همه روز مشوش باشد خال تو از آن روی برآتش باشد

2 چشم خوش بیمار تو در خواب خوش است بیمار که خواب خوش کند خوش باشد

1 دارم عجب از غنچه دل تنگ که چون از دل رخ نازنین گل کرد برون

2 در خون دل غنچه اگر نیست چراست؟ گل را همه پره‌های دامن پر خون

1 سرمایه دین و دل به غارت دادم سود دو جهان را به خسارت دادم

2 سوگند ز می هزار پی خوردم و باز می‌خوردم و ایمان به کفارت دادم

1 در رشته دندان تو ای غیرت مه دردی اگر از دود دلی گشت سیه

2 از جوهر حسن تو نشد هیچ تبه آراسته شد رشته درت به شبه