رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 روزی که سمن بر لب جو بر روید خرم دل آنکس که لب جو جوید

2 از مطرب آب بشنود ناله که او بر رود خوشک ترانه‌ای می‌گوید

1 سوز تو جگر کباب می‌گرداند اندوه تو دل خراب می‌گرداند

2 از حسرت مجلس تو ساقی شب و روز در چشم پیاله آب می‌گرداند

1 دستت چو به کارد کلک را بتراشید دانی سر انگشت تو چون بخراشید؟

2 چون گوهر مواج کف و گل بودند تیغت ز تحیر سر انگشت گزید

1 دیشب که نگار دلستان می‌رقصید با او به موافقت جهان می‌رقصید

2 هر دم به هوای او دلم بر می‌جست هر لحظه بیاد او زمان می‌رقصید

1 بر زلف تو چون باد وزیدن گیرد از هر طرفی مشک وزیدن گیرد

2 چون در لبت اندیشه باریک کنم خون از رگ اندیشه چکیدن گیرد

1 دل با رخ تو سر تعشق دارد چون سوختگان داغ تشوش دارد

2 در وجه رخ تو جان نهادیم نه دل کان وجه به نازکی تعلق دارد

1 یک زخم غمت هزار مرهم ارزد خاک قدمت تاج سر جم ارزد

2 چشم تو سواد ملک حسن است از آنک یک گوشه به ملک هر دو عالم ارزد

1 خواهم که مرا مدام آماده بود جام و می و شاهدی که آزاده بود

2 چندان بخورم باده که چون خاک شوم این کاسه سر هنوز پر باده بود

1 ز آن رو که هوا، بوی خوشت می‌گیرد دی را دمی از باد هوا نگریزد

2 بر باد هوا بید به بویت ارزد در پای صبا شمع به عشقت میرد

1 آن یار که مشک بر قمر می‌ساید از لعل لبش در و گهر می‌زاید

2 هر چند که خائیده سخن می‌گوید شیرین دهنش ولی شکر می‌خاید