این اشک گریز پا که خونی من است از سلمان ساوجی رباعی 49
1. این اشک گریز پا که خونی من است
در خون من از عین زبونی من است
گل بین که ز عندلیب بگریخته است از سلمان ساوجی رباعی 50
1. گل بین که ز عندلیب بگریخته است
با دامن با قلی در آمیخته است
شاها ز تو چشم سلطنت را نور است از سلمان ساوجی رباعی 51
1. شاها ز تو چشم سلطنت را نور است
در سایه چتر تو جهان معمور است
چون در سر زلف تو صبا می‌پیچد از سلمان ساوجی رباعی 52
1. چون در سر زلف تو صبا می‌پیچد
سودای وی اندر سر ما می‌پیچد
خالت که بر آن عارض مهوش زده‌اند از سلمان ساوجی رباعی 53
1. خالت که بر آن عارض مهوش زده‌اند
یارب که چه دلگشا و دلکش زده‌اند
سیمین ز نخت که جان از آن بنماید از سلمان ساوجی رباعی 54
1. سیمین ز نخت که جان از آن بنماید
سییبی است که دانه از میان بنماید
گل افسری از لعل و گهر می‌سازد از سلمان ساوجی رباعی 55
1. گل افسری از لعل و گهر می‌سازد
زر دارد و این کار به زر می‌سازد
این عمر نگر چه محنت افزای آمد از سلمان ساوجی رباعی 56
1. این عمر نگر چه محنت افزای آمد
وین درد نگر چه پای بر جای آمد
در وصف لبت نطق زبان بسته بود از سلمان ساوجی رباعی 57
1. در وصف لبت نطق زبان بسته بود
پیش دهنت پسته زبان بسته بود
آن را که می و مطرب دلکش باشد از سلمان ساوجی رباعی 58
1. آن را که می و مطرب دلکش باشد
در موسم گل چرا مشوش باشد
گل زر به کف و شراب در سر دارد از سلمان ساوجی رباعی 59
1. گل زر به کف و شراب در سر دارد
در گوش ز بلبل غزلی تر دارد
چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود، از سلمان ساوجی رباعی 60
1. چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود،
یک ذره نه کم شود نه خواهد افزود،