رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 با منعم خود برون منه پای ز راه عصیان ولی نعم گناهست گناه

2 در منعم خود که او دواتست، چو کلک بگشاد زبان او سیه گشت سیاه

1 ای بس که شکست و باز بستم توبه فریاد همی کند ز دستم توبه

2 دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر امروز به ساغری شکستم توبه

1 ای دوست کجائی و کجائی که نئی؟ آخر تو کرائی و کرائی که نئی؟

2 بیگانگی تو با من افتاد ار نه تو یار کدام آشنایی که نئی؟

1 چون چشم سیه بناز می‌گردانی بر من غم دل دراز می‌گردانی

2 شوخی است عظیم نرگس بیمارت خوش می‌گردد چو باز می‌گردانی

1 در معده خالی ندهد مل ذوقی بی ساغر می‌ندارد از گل ذوقی

2 بی برگ و نوای عیش حاصل نشود از برگ گل و نوای بلبل ذوقی

1 سوسن ز صبا یافت خط آزادی ز آن کرد از آن به صد زبان آزادی

2 در پرده صبا دوش ندانم که چه گفت با غنچه که غنچه بر شکفت از شادی

1 تا اسب مراد شه صفت می‌تازی با حال من پیاده کی‌ پردازی؟

2 من با تو چو رخ راست روم لیکن تو چون فیل و چو فرزین بر شکفت از شادی

1 دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟ ز آن سلسله زلف چرا مجنونی؟

2 من دیده‌ام از برای او پر خونم آخر تو ندیده‌ای، چرا پر خونی؟

1 ای دیده پی بلای دل می‌پوئی در آب بلای دل، بلا می‌جوئی

2 خواهی که به اشک دیده دل پاک کنی سودت ندهد که خون به خون می‌شوئی

1 می‌گفت عماد کاشی از نادانی کامسال گرانی بود از بی نانی

2 تا بود وجود او گران بود همه چون مرد کنون هست بدین ارزانی