رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 سلمان، زر و اسب و کار و بارت بردند سرمایه روز و روزگارت بردند

2 بعد از همه چیز داشتی وقتی خوش آن وقت خوشت نیز به غارت بردند

1 گل افسری از لعل و گهر می‌سازد زر دارد و این کار به زر می‌سازد

2 یک سفره بر آراست به صد برگ و نوا دریاب که سفره سفر می‌سازد

1 عالم همه سرنگون توانم دیدن خود را شده غرق خون توانم دیدن

2 جان از تن خود برون توانم دیدن من جای تو بی تو چون توانم دیدن؟

1 تا با شدم این جان گرامی در تن، خواهم به غم عشق تو جان پروردن

2 چون زلف تو تا سرم بود بر گردن شور تو ز سر بدر نخواهم کردن

1 توفیق نمی‌شود به زاری حاصل وز عمر عزیز است چه خواری حاصل

2 چون باد ز گردیدن بیهوده چه چیز کردیم به غیر جانسپاری حاصل؟

1 از باغ جمالت ار آگه بودی گل این راه پر از خار نپیمودی گل

2 با این همه خارها که در پا دارد چون آمد و چون بدین زودی گل؟

1 نی دولت آنکه یار غارت بینم نی فرصت آنکه در کنارت بینم

2 ماهی که همه وقت ز دورت بینم عمری که همیشه در گذارت بینم

1 چون چشم سیه بناز می‌گردانی بر من غم دل دراز می‌گردانی

2 شوخی است عظیم نرگس بیمارت خوش می‌گردد چو باز می‌گردانی

1 اسبی که مرا خواجه بر آن اسب نشاند هر کس که بدید اسب شطرنجش خواند

2 چون راندمش در اولین گام بماند بد جانوری بود، ندانم به چه ماند

1 با طبع لطیف از در لطف در آ با نفش غلیظ ز ره جور میا

2 در هیزم و گل تاملی کن که جهان آن را به تبر شکافت و این را به صبا