رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 زنجیر سر زلف چو می‌جنبانی بر دامن ماه مشک می‌افشانی

2 چشم سیهت که شوخ می‌خوانندش شوخ می‌رود چو باز می‌گردانی

1 گر زانکه بدین شاهدی و شیرینی در خود نگری، بروز من بنشینی

2 منگر به جمال خویشتن، ور نگری در آینه، هر چه بینی از خود بینی

1 ای دیده اگر هزار سیل انگیزی خاک همه تبریز به خون آمیزی

2 از عهده ماتمش نیائی بیرون بی فایده آب خود چرا می‌ریزی؟

1 ای ابر بهار خانه پرورده تست ای خار درون غنچه خون کرده تست

2 ای غنچه عروس باغ در پرده تست این باد صبا این همه آورده تست

1 قسم تو اگر مراد گر حرمان است، حظ تو اگر درد و اگر درمان است،

2 از گردش آسمان بباید دانست کونیز بحال خویش سرگردان است

1 در طیره‌ام از باد که آمد سویت وز شانه که دست می‌زند در مویت

2 خود سایه که باشد که فتد در پیشت؟ خورشید که باشد که جهد در کویت؟

1 با مهر رخ تو بیش از این تابم نیست وز دست خیالت هم شب خوابم نیست

2 از دیده به جای اشک از آن می‌ریزم من خون جگر که در جگر آبم نیست

1 آتش ز دهان شمع دیشب می‌جست ناگاه سپیده دم زبانش بشکست

2 سر رشته به پایان شد و تابش بنماند روزش به شب آمد و بروزم بنشست

1 ما هم که رخش روشنی خور بگرفت گرد خط او دامن کوثر بگرفت

2 دلها همه چاه زنخدان انداخت و آنگه سر چاه را به عنبر بگرفت

1 تا ناله بلبلم به گوش آمده است دل با سر عیش نای و نوش آمده است

2 رگ از تن خشک تاک برخاسته است خون در تن جام می‌ بجوش آمده است