قطعات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 زهی آصف کز صفاتی کز کفایت تو را ملک سلیمان در نگین است

2 چو کلکت دانه مشکین فشاند هزارش چون عطارد خوشه چین است

3 قضا با امر و نهیب همعنان است قدر با صدر قدرت همنشین است

4 ز خاک درگهت صد پی کشیده فلک نیل سعادت بر جبین است

1 هوس مملکت چرا نبود بعد ازین هر گدا و تونی را

2 که به جای خلیفه در بغداد بنشاندند کازرونی را

1 دوش چون در تتق غیب بخوابانیدم این دو هندوی جهاندیده نورانی را

2 کرکس نفس فرو مانده ز پرواز هوس خاست شوق طیران بلبل روحانی را

3 دست دولت در بختم بگشود اندر خواب دیدم آن مطلع خورشید مسلمانی را

4 غره صبح ازل نقطه پرگار وجود معنی جان و خرد صورت رحمانی را

1 ای سرفراز شهی کز بن دندان چو خلال به غلامی درت قیصر و خاقان بر خاست

2 به هوای چمن خلق تو جان داد به باد هر نسیمی که از اطراف گلستان برخاست

3 زان سر زلف بریدند که دردورانت فتنه از زیر سر زلف پریشان برخاست

4 ای سبا خوف که از جود تو در بحر نشست وی سبا ناله که از عهد تو ازکان برخاست

1 ایا کریم نهادی که پیش نعمت تو همه خزائن کان خاک خان نمی‌ارزد

2 دو قرص چرخ که خواننده ما و خورشیدش به سفره کرمت بر دونان نمی‌ارزد

3 به گوهری ز کلام تو پیش تیر دبیر مرصع کمر تو امان نمی‌ارزد

4 بر تجرد نفست قبای اطلس چرخ به گرد دامن آخر زمان نمی‌ارزد

1 دین پناها کی روا باشد که خلق از مستزاد ملک و اسباب و زن و فرزند را مرهون کنند

2 سخت می‌ترسم ازین معنی که خاص و عام ملک از تو برگردند و رو با حضرت بی چون کنند

3 از عوانان ممالک گردن یک تن بزن تا خلایق خرمی از خون آن ملعون کنند

4 پادشاها از پی صد مصلحت یک خون بکن پادشاهان از پی یک مصلحت صد خون کنند

1 شاها وزرایی که امینان امیرند بی وجه مرا در پی خود چند دوانند

2 بودند بران عزم که مرسوم رهی را امسال نرانند و کنون نیز برآنند

3 هر کیسه که من بر کرمت دوخته بودم یک یک بدر دیدند و شب و روز درآنند

4 نه خلق پسندد نه خدا کانچه خداوند بخشد به دعاگو دگران باز ستانند

1 جهان جود و مروت سپهر فضل و کرم که خاک پای تو را چاکرست آب حیات

2 ز حزم و عزم تو آن لاف می‌زنیم دایم که چون فلک به مسیری و چون زمین به ثبات

3 به هر زمین که گذشتی ز ابر احسانت برآمدست سخا و کرم به جای نبات

4 بزرگوارا از طلعت همایونت بر ارغنون نشاطم بلند گشت اصوات

1 ایا سحاب نوالی که از صریر قلم به گوش صامعه جز مدحت شما نرسید

2 به بوی خلق خوشت بح کاروان نسیم سحرگه از طرف تبت و خطا نرسید

3 نماند در همه آفاق ذره‌ای که درو ز آفتاب دلت پرتو عطا نرسید

4 به گرد گرد سمندت براق جمشیدی اگر چه بود جهان گرد و باد پا نرسید

1 ز پیری جهان دیده کردم سوالی که بهر معیشت ز مال بضاعت

2 چه سرمایه سازم که سودی کند گفت اگر می‌توانی قناعت قناعت